Na de fusie bleek er weinig ruimte voor gezamenlijke vernieuwing, eerder voor aanpassen en overnemen. Er ontstond een bovenstroom van economische tegenwind en bezuinigingen en een onderstroom van verschillende leiderschapsstijlen. De machtsdenker en de ideoloog versterkten elkaar in de topdownbenadering en hadden last van mij als meer sociaal-georiënteerde leider. Dat begon te schuren.
In die tijd was er sprake van een versnelde afslanking van de raad van bestuur. Het vreemde is dat we daar onderling nooit over spraken. We spraken wel af dat degene die het lot van vertrek zou treffen per direct zou worden vrijgesteld. Het lot trof mij. De volgende dag ontving ik een brief met hulde en respect, maar ook met de boodschap dat ik mij niet meer in de gebouwen mocht vertonen. Mijn foto verdween van de website. Dat heeft mij geraakt en gekrenkt. Je weet met je verstand dat het kan gebeuren, maar als het dan zonder verwijtbare oorzaak gebeurt, ziet je wereld er op slag anders uit.
De eerste tijd kon ik niets, was ik helemaal murw. Na een maand ben ik alle headhunters gaan bellen en bezoeken. Dat werkt niet, je vertelt het verkeerde verhaal, hebt behoefte om alles uit te leggen. Mijn coach Sierk Ter Horst heeft mij toen goed begeleid. Door hem kreeg ik meer zicht op wat er werkelijk was gebeurd. Hij adviseerde mij tijd te nemen voor verwerking. Nu, een jaar later, ben ik weer aan het solliciteren naar nieuwe bestuursfuncties.” (Zorgvisie – Dana Ploeger)
1.
3.