Natuurlijk. Hier is een cynisch en wollig verhaal over “vergroening in de zorg”, bevolkingsgroei, en de schijnbare paradox van duurzaamheid in een wereld die steeds voller en energieverslaafder raakt.

—

**Titel: “Ademloos Duurzaam – Over hoe wij groen ademen terwijl we de wereld verzwelgen”**

Het is een tijdperk van groene transities, van duurzame ambities en klimaatvriendelijke intenties. In de bestuurskamers van ziekenhuizen en beleidsbureaus gonst het van termen als “CO2-neutraliteit”, “ecologische voetafdruk” en “planetary health”. Zorginstellingen, ooit bastions van antiseptisch staal en menselijk lijden, zijn nu pelgrims onderweg naar het heilige land van vergroening. De narcosegassen moeten eraan geloven — desfluraan, ooit de lieveling van de anesthesist, wordt nu verbannen als een klimaatterrorist in vloeibare vorm. “We reduceren onze emissies!” roept men trots in het jaarverslag, terwijl men de temperatuur in de OK met één graad verlaagt. Duurzaamheid, jawel, is het nieuwe morele kompas.

Maar wat is de zorg eigenlijk anders dan georganiseerde ademhaling? Wat is een patiënt anders dan een biologische entiteit die zuurstof inademt en CO2 uitstoot? Het is een ongemakkelijke waarheid die men liever negeert: mensen ademen uit. En dat uitademen is niet klimaatneutraal. De gemiddelde mens ademt per jaar ongeveer 300 kilogram CO2 uit. Vermenigvuldig dat met acht miljard, en de planeet is vergeven van menselijke adem. Adem als bijproduct van het bestaan. Het simpele feit dat wij leven, bewijst onze bijdrage aan de opwarming van de aarde.

En we zijn met velen. Te velen, fluistert men weleens op recepties waar biologische wijn wordt geschonken. De wereldbevolking groeit alsof het een ongeremd experiment is waarvan niemand de eindhypothese heeft uitgedacht. Elke geboorte is een nieuwe emissiebron. Elk mensenleven betekent een extra smartphone, een warmtepomp, een e-bike met batterij, een streamingabonnement dat servers laat zoemen, en een zorgpad dat CO2 uitstoot bij elke stap – van röntgenfoto tot palliatieve sedatie.

De groene paradox in de zorg is compleet: we willen leven, en gezond leven bovendien, maar elk gered leven betekent een langere levensduur van uitstoot. Elke behandelde longaandoening herstelt een lichaam dat vervolgens vrolijk verder ademt. En die adem – ach, dat symbool van leven – is ondertussen een bijdrage aan de catastrofe. Ironisch bijna. We reanimeren, we ventileren, we extuberen — maar waarvoor? Voor meer uitstoot?

En dan is er natuurlijk de digitale honger. Niemand wil zonder smartphone. Niemand offert zijn Netflix op ter wille van het klimaat. Ook de terminale patiënt wil zijn wifi. Zelfs de palliatieve afdeling heeft nu laadstations. De energiehonger van de mens is een afgrond die geen zonnepaneel kan vullen. We zijn energieverslaafden, en de zorg is een dealer in witte jassen.

Zeggen we dan dat de vergroening van de zorg niets voorstelt? Zeker niet. Elk bespaard grammetje lachgas is meegenomen. Elke groengekleurde operatiejas draagt bij aan het collectieve gevoel dat we ‘goed bezig zijn’. Het is theater, maar theater stelt ook gerust. Het groen op de gevels is de camouflage van een sector die van binnen zwart brandt. Niet van kwaadheid, maar van energieverbruik.

De werkelijke oplossing? Tja. De olifant in de spreekkamer is groot en ongemakkelijk: we zijn met te veel. Maar dat mag niet gezegd worden. Bevolkingspolitiek is een taboe. Het is makkelijker om te praten over LED-verlichting dan over geboortebeperking. Beter een recyclebare infuuszak dan een ethisch debat over voortplanting. We kiezen voor het oplappen van symptomen, niet voor het snijden in de kern van het probleem. Want dat is het lot van de mens: liever sterven aan hypocrisie dan leven in ongemakkelijke waarheid.

En zo vergroen(t) de zorg verder. We verlagen emissies per bed, terwijl we er steeds meer bedden bijzetten. We maken de stervensfase milieuvriendelijker, maar het leven zelf blijft een klimaatschuld zonder afbetalingsplan.

Of zijn er dan toch opties die ik over het hoofd zie? Misschien. Kunstmatige fotosynthese? CO2-positieve mensen? Massaal migreren naar Mars? Of simpelweg: minder willen, minder maken, minder zijn. Maar wie wil dat nou horen? Zeker niet op een duurzaamheidscongres met fairtrade catering en biologisch afbreekbare naambadges.

En dus ademen wij door. In, uit. In, uit. Tot de wereld het op een dag zelf benauwd krijgt.