Als zesjarig meisje droomde Marijne Zandbelt er al van om arts te worden. En met haar vele andere jongens en meisjes. De hele opleiding tot specialist is bezaaid met competitie en ellebogenwerk. Krijgen we hierdoor wel de beste artsen? Drie artsen vertellen waarom ze, al dan niet tijdelijk, stopten met hun opleiding tot specialist.
Toen Mo Beerepoot na precies zes
Met mededogen heb ik de zeer herkenbare verhalen van Marijne,Mo en Frank gelezen.Zelf heb ik een wel zeer alternatieve route genomen.na mijn afstuderen, 2 jaar vooropleiding tropengeneeskunde in een groot algemeen ziekenhuis en het KIT en vervolgens 3 jaar als mo in charge van een streek ziekenhuisje. Terug in Nederland 6 jaar chirurgie in de toen gangbare 2-4 constructie en vervolgens 3 jaar plastisch chirurgie en handchirurgie in een groot academisch centrum. Waarom vertel ik dat. Niet iedereen heeft bij de start de gang door de medische opleidingswereld helder op zijn netvlies. Niet zelden wordt ook door de buitenwacht gesuggereerd dat het zijn van medisch specialist je verzekert van een plaatsje op de olympus . Afhakers zijn loosers?! Maar niets is minder waar. Een gelukkige arts is ook voor zijn patiënten een zegen. beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald om dat cliché maar weer eens van stal te halen. Burn out en stress zijn niet zelden het gevolg van tegen beter weten in krampachtig vasthouden aan een ingeslagen weg. Opleiding zoals Frank liet zien is nooit weggegooid. Maar een gedegen counseling voor je aan een dergelijk opleidings avontuur begint voorkomt m.i veel verdriet. Succes met jullie verdere medische leven. groet Jan Sluimers
.