gehandicapte zorg is ook slecht ,ben cronisch rugpatient, en heb een deurdranger nodig,daar de buitendeur in de hal te zwaar is, maar kan wel 3009 euro krijgen om te verhuizen, met de hulp is het ook slecht gesteld , ik durf geen hulp in huis meer te nemen.

gehandicapte zorg is ook slecht ,ben cronisch rugpatient, en heb een deurdranger nodig,daar de buitendeur in de hal te zwaar is, maar kan wel 3009 euro krijgen om te verhuizen, met de hulp is het ook slecht gesteld , ik durf geen hulp in huis meer te nemen.

Met enige verbazing lees ik over allerlei rechten die mensen denken te ontlenen aan de AWBZ. Welke plichten heb je dan als cliènt? Ik werk zelf in de zorg en zie daar ook de verschillen. Het overgaan van bed- naar clientgebonden financiering is geen vooruitgang. Met bedgebonden financiering kun je er als organisatie nog enigszins voor zorgen dat iedereen `hetzelfde` krijgt: dus iedereen 3x per week douchen (wat op zich voldoende is), iedereen krijgt een smakelijke maaltijd, iedereen krijgt aandacht in een activiteit, iedereen krijgt levensbeschouwelijke zorg. En als ik naar mijn eigen portemonnee kijk, kan ik ook niet elke week uit eten of naar een concert. Iedereen moet daar in keuzes maken. M.i. verandert dat niet als je in een verpleeghuis terecht komt. En nergens lees ik de vraag wat de (toekomstige) bewoner zelf wil. Aan de bewoner worden wensen toebedicht die hij zelf niet heeft, maar vooral van familie af lijkt te komen.
En als we het dan over solidariteit hebben: familie kan zelf ook voor extraatjes zorgen. Kan iemand mij uitleggen waarom daar gemeenschapsgeld voor gebruikt moet worden? De nieuwe generatie ouderen heeft veelal een goed pensioen opgebouwd. Als je zelf geld genoeg hebt, moet de gemeenschap dan evengoed voor jou betalen? Ik zou buiten ´het blijven deelnemen aan het normale leven voor zover dat mogelijk is´, graag een discussie op gang brengen, waaruit naar voren komt, wat het maakt dat mensen blijven wijzen naar de ´ander´ maar zelf ook nog zo veel kunnen doen als vrijwilliger. En daardoor de menselijke kant blijven zien en een bijzondere waardevolle aanvulling kunnen leveren in de zorg.

Pluspaketten introduceren ongelijkheid. Hoe de politiek daarop reageert, zal afhangen van partij tot partij, en dat is ook logisch. Hoe individuen daarop reageren, zal afhangen van hun maatschappelijke opvattingen. Wie in een verpleeghuis terechtkomt heeft al heel haar/zijn leven met ongelijkheid te maken gehad: er zich in verheugd (als men tot de topgroep behoort), er zich aan geërgerd en gestoord (als men een minimale gelijkheid tot het wezen van een menselijke samenleving vindt behoren of als men het minder breed heeft gehad dan men nodig meende te hebben) of er zich bij neergelegd. Dat die ongelijkheid in het verpleeghuis wordt voortgezet, lijkt dan ook logisch. Maar ook dat het afschaffen ervan bij het personeel grote weerstand oproept. Stel je voor: je gaat met je kinderen en een paar van hun vriendjes naar de speeltuin. Jantje komt je vragen of ze een ijsje mogen. En je zegt: jij niet Jantje, maar Thomas en Leen en Ilse wel, want hun ouders hebben geld genoeg. Dat de bewoners “in dezelfde boot zitten” en mekaar in de gaten hebben en soms ook bewust houden, maakt verschillen in de zorg anders dan in het “normale” leven. In sommige tehuizen worden al heel lang pluspaketten voorzien… voor de hele afdeling. Met de vertegenwoordigers van de bewoners (in de gevallen die ik ken gaat het om dementerenden) wordt beslist wat men voor de groep als pluspakket wil voorzien. Iedereen betaalt mee, en op de ene afdeling krijgt iedereen van die afdeling meer dan op een andere afdeling.
Als zorgverstrekkers aan klanten individueel voorrekenen wat ze kosten, en op grond daarvan bepalen hoe vaak ze onder de douche kunnen, of hun nagels for free of betaald moeten geknipt worden, of ze meer dan één stuk fruit per dag kunnen krijgen (terwijl de schijf van vijf vraagt dat je minstens drie keer per dag fruit eet), dan is er iets wezenlijks mis. De AWBZ is immers een verzekering. Wezenlijk van een verzekering is dat je krijgt wat je situatie nodig maakt, dat de behoeften bepalen en niet je situatie. Is er veel bagage gestolen, dan krijg je meer dan iemand die maar weinig kwijt is.
De basiszorg moet dus, daar kan geen discussie over bestaan, de zorg verlenen die iemand nodig heeft omdat hij nu ziek is, en niet meer zelf voor die dingen kan instaan. Nagels knippen hoort daar ontegenzeggelijk bij. Nagels knippen moet voor iedereen beschikbaar zijn. Naar de kapper gaan, fruit eten in overeenstemming met wat goede voeding vraagt ook. Smakelijk eten, geen zalm elke dag, asperges of aardbeien maar wel nu en dan zalm, asperges en aardbeien, en nooit een vies of smakeloos prakje. Alle dagen douchen? Iin onze huidige maatschappij zeker. Sommigen zullen het met de AWBZ beter hebben dan ze het voorheen hadden. Eindelijk recht geschied. Het kan immers niet de bedoeling zijn van de AWBZ dat bestaande (en door elke rechtgeaarde burger als verwerpelijk te beschouwen) armoede verder wordt gezet. Armoede moet immers bestreden worden, niet door verzekeringssystemen ingevoerd of gecontinueerd. Daar zijn alle (normale) politieke partijen het over eens; de verschillen zitten eerder in de wijze waarop men dat wil doen (en de “foutenmarge” die men wil tolereren). Armoede lijdt men als men niet kan participeren aan wat in de (actuele) samenleving als “normaal” geacht wordt. Zo luidt de wetenschappelijke definitie. Dagelijks douchen hoort daar nu bij, evenals televisiekijken (dat dus ook AWBZ-gedekt moet zijn) en naar de kapper gaan (of de kapper laten komen). Wie het beter, chiquer wil dan de huiskapper en begeleid wil worden ernaartoe kan extra betalen… zoals die dat vroeger deed.
De AWBZ moet voor iedereen de basiszorg garanderen. En basiszorg is dat wat iedere burger die niet in armoede leeft als wezenlijk beschouwt en normaal ook kan krijgen. Is deze basiszorg “onbetaalbaar”, dan moet de politiek naar oplossingen zoeken, en ook deze zullen van partij tot partij verschillen. Daarom houden we ook verkiezingen. Maar de oplossing moet in ieder geval zo zijn dat het recht op participatie in het normale leven gegarandeerd is. Zonder dat geen menswaardige samenleving.

Het valt wel mee met de “volledige vrijheid” van de zorgaanbieders. Het is door de overheid vrij strikt beschreven wat tot de basisaanspraken behoort wat betreft de materiele voorzieningen. Wat personele zorg betreft heeft de klant een Zorgzwaartepakket waarbinnen hij/zij zelf kan bepalen welke zorg er nodig is. Daarmee ligt de regie dus bij de klant en niet bij de zorgaanbieder. Het idee om de ABWZ door elke zorgverzekeraar afzonderlijk uit te voeren is binnen de huidige werkwijze alleen maar kostenverhogend en geeft de klant minder regie. Het betekent dat een zorgaanbieder náást een contract en zorgleefplan met élke klant ook nog eens contracten moet gaan sluiten met méér dan 1 zorgverzekeraar. Dat zal een gepuzzel gaan geven, en dus veel administratie, en dus veel geld wat niet aan de zorg uitgegeven wordt. Bovendien wordt de klant dan overgeleverd aan wat zijn verzekeraar heeft afgesproken in plaats van wat hij/zij zelf wil.