Schippers heeft onderzoeksbureau SiRM een analyse laten maken over de knelpunten in de acute ggz. Hieruit blijkt dat zeventig procent van de verwarde personen na een crisissituatie nog altijd in een politiecel belanden in plaats van in een opvangkamer van een ggz-instelling.  Politie en GGZ Nederland hadden eind 2011 al afgesproken dat dit niet de juiste gang van zaken is, maar erkennen nu dat de ontwikkelingen op dit gebied traag gaan. Verder komt naar voren dat de definitie van ‘crisissituatie’ onduidelijk is. De partijen in de zorgketen definiëren dat op verschillende wijze. Hierdoor komt de overdracht in gevaar en is de vraag wie verantwoordelijk is voor de acute ggz-patiënt niet helder. Bovendien komt het nu nog te vaak voor dat de politie mensen vervoert naar de noodopvang, wat onnodig stigmatiserend werkt en niet in het belang is van de klant.

Politiesignaal

Het onderzoek volgt op ophef vorige maand over een signaal van de politie dat zij steeds vaker moeten uitrukken voor verwarde mensen. Schippers schrijft hierover: ‘Te toelichting wil ik duidelijk stellen dat naast de zorgvraag rond acute ggz ook de problematiek van de verwarde personen op straat speelt. Bij de laatste groep hoeft niet per definitie sprake te zijn van acute zorg. Onder verwarde personen op straat wordt een bredere groep mensen geduid  dan alleen psychiatrische patiënten. Onder deze groep bevinden zich ook veel oudere dementerenden, mensen met een geestelijke beperking en mensen met verslavingsproblematiek.’

Oplossingen

De minister noemt oplossingen die de situatie voor mensen in nood moet verbeteren. Ze stelt dat de huidige norm van tachtig procent fysieke aanwezigheid van de crisisdienst binnen twee uur te ruim is en wil verbetering hiervan zien. Verder zal het landelijke convenant tussen de politie en de ggz dit jaar worden herzien en zal een landelijke multidisciplinaire zorgstandaard worden gecreëerd voor acute ggz. Ten slotte zal het tarief voor crisisopvang herijkt worden door de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) om ook beschikbaarheid van personeel mee te nemen.