De LHV reageert tamelijk onderkoeld en distantieert zich van leden die om economische redenen afspraken maken over hun patiëntenbestand. Maar huisartsen die het vakblad Mednet sprak, noemen de huisbezoeken van de NMa buitenproportioneel machtsvertoon. Niets menselijks is hun vreemd: de gemiddelde automobilist die een bon krijgt vindt dat ook zwaar overdreven – laat de politie echte boeven gaan vangen!
Aasgierenbeleid
Interessanter zijn de reacties van lezers. Een anonieme huisarts beschrijft de afspraken die gelden binnen zijn of haar huisartsengroep (Hagro). De artsen nemen geen patiënten over van een collega die een tijd ziek is geweest en ook niet van een opvolger die niet meteen populair is. “Als een ernstig zieke collega ook nog wordt verrast met leegloop in zijn praktijk, heeft dit weinig van doen met vrije marktwerking of vrije patiëntenkeuze, maar meer met een reuk van aasgierenbeleid”, vindt deze arts.
Belangen van arts en patiënt
Natuurlijk is het voor een huisarts vervelend als patiënten na zijn of haar ziekte willen overstappen naar de collega die heeft waargenomen. Maar tegenover dit economische belang van de arts staat het belang van de patiënten. Die betalen niet alleen de nota, maar moeten ook hun lijf en leden toevertrouwen aan de dokter. Vrije keuze is voor patiënten essentieel. Een postcodebeleid, dat veel huisartsen hanteren, strookt daar niet mee. Geografische afstand is niet alleen zaligmakend, betoogt dan ook patiëntenorganisatie NPCF. Als de huisarts in jouw dorp een hork is, wijk je misschien toch liever uit naar het naburige dorp, ondanks het risico bij eventuele spoedgevallen.
Juiste adres
Het is winst voor patiënten dat de NMa hier kritisch naar kijkt. De vraag is wel of ze bij de LHV aan het juiste adres is. Zou die echt zo dom zijn zich te bemoeien met afspraken om patiënten te verdelen? Waarschijnlijk kunnen huisartsen dat heel goed onderling af. (Zorgvisie – Krista Kroon)
dat de NMa jegens de huisartsen disproportioneel is opgetreden hangt waarschijnlijk vooral ermee samen, dat hij gewend is aan grote organisaties die goed in staat zijn hun werkwijze te maskeren. Maar ook met de doorgeschoten benadering van zorg als product dat op een “gewone” markt verhandeld moet worden.
Natuurlijk mag het door Krista Kroon geschetste “aasgierenbeleid” geen praktijk worden. Maar het zal toch ook niet zo zijn dat deze artsen weigeren als vervanger de patiënten van hun zieke of net nieuwe concullega bij te staan.
de belangen van arts en patiënt lopen natuurlijk maar voor een deel parallel. en dat een arts een bepaald afstandscriterium hanteert bij het aannemen van patiënten kan natuurlijk ook ingegeven zijn door de overweging dat hij patiënten die op grotere afstand van zijn praktijk wonen niet adequaat de nodige zorg kan bieden, zonder adequate zorg voor zijn andere patiënten tekort te doen.
Hoe dan ook zou de NMa zich moeten realiseren dat zorg belangrijker componenten heeft dan de exploitatie.