Een paar weken geleden werd de thuiszorg al opgeschrikt door de fraude met persoonsvolgende budgetten van de islamitische thuiszorgorganisatie U en Zo.In de gezondheidszorg gaat zestig miljard euro om. Het is naïef te veronderstellen dat daar geen fraude voorkomt. Geef mensen de vrijheid en er wordt misbruik van gemaakt. Wat te denken van commerciële thuiszorginstellingen die fungeren als uitzendbureau voor verpleegkundigen en verzorgenden? Die betalen aan loonkosten ongeveer de helft van het tarief dat ze ontvangen. Menig beursgenoteerde onderneming zou jaloers zijn op een winstmarge van circa vijftig procent. Misschien valt hun gedrag binnen de regelgeving, maar dik geld verdienen met publieke middelen kan ethisch niet door de beugel.

Niet alleen de thuiszorg heeft te maken met fraude. De Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) deed vorige week een inval bij het st. Lucas ziekenhuis in Winschoten. De NZa vermoedt dat als patiënten een paar uur moesten wachten in het ziekenhuis, die tijd werd gedeclareerd als een opname. Op die manier zou het ziekenhuis meer geld hebben gevangen.

In een branche waarin instellingen moeite hebben de eindjes aan elkaar te knopen, is het logisch dat grenzen worden opgezocht en soms overschreden. Het is aan de toezichthouders om scherp op te treden tegen misbruik. Welnu, aan toezicht is geen gebrek in de zorg. Zorginstellingen klagen steen en been over een verantwoordingsplicht. Zorgautoriteit, mededingingsautoriteit, zorgverzekeraars, Bouwcollege, inspectie en gemeenten vormen allemaal instanties waaraan zorgaanbieders verantwoording moeten afleggen. Maar wat hebben we aan al die toezichthouders als ze miljoenen euro’s onder hun neus weg laten lekken? (Zorgvisie – Bart Kiers)