Scherp voor ogen hebben wat je wilt maar er niet naar toe werken. Dat speelt niet alleen bij ouderen en zeker niet alleen bij woonwensen. Met getallen kun je aantonen dat zoiets later problemen oplevert, maar kennelijk is geen actie ondernemen net wat comfortabeler voor veel mensen. Wij hebben dagelijks te maken met mensen die ontkennen dat ze in problemen zullen komen als ze geen maatregelen nemen of, als ze dat wel erkennen, dat ze zelfs de meest eenvoudigste aanpassingen uitstellen. En wees eens eerlijk, hebben we allemaal wel iets waar we een vergelijkbaar gedrag laten zien?  

Interessant onderzoek; blijkt maar weer eens hoe de wensen van de burgers veranderen! Bij een uitgestelde keuze komt men dan helaas alsnog in het zorgcentrum op de hoek terecht, omdat die aan het verzwaren zijn gegaan en op korte termijn zoveel mogelijk blijven voortborduren op het all in ZZP tarief en het oude bedrijfsmodel (collectieve kostprijs).
Voor de korte en langere termijn ligt er een mooie kans voor private investeerders om de burger hierin maximaal te voorzien op basis van wonen en zorg scheiden. Ook semi publieke instellingen (woninbouwcorporaties) moeten hun concept wijzigen en bestaande bouw fundamenteel en met overtuiging aanpassen. Alleen dan is er duurzaam bestaansrecht en wordt de impasse (vraag en aanbod) aan beide kanten doorbroken. Zorgcentra dienen op hun beurt de businesscase vanuit de klant op te bouwen; zowel publiek als privaat en in alle varianten die maar denkbaar zijn. Daarna zal men een nieuwe koers moeten varen en keuzes moeten maken. Deels als publiek gefinancierde instelling en deels als nieuwe private rechtsvorm.