Wat zijn de “te scherpe” eisen van de private investeerders dan? Willen ze meer dan dat de bestuurders goed besturen?

@ Victor. Private investeerders vragen meer controle dan een normaal ziekenhuis bestuur heeft. De IJsselmeerziekenhuizen is de uitzondering die de regel bevestigd, want daar hebben de specialisten een sterk verzwakte positie. Verder zijn private investeerders terecht bang voor de zorgsector. In deze sector kunnen ziekenhuizen relatief gemakkelijk en tegen lage kosten geld lenen (waardoor privaat kapitaal voor zorgaanbieders onaantrekkelijk wordt) en daarnaast grijpt de overheid met regelmaat hard in (voorspelbaar, maar toch..). Privaat kapitaal krijgt pas een kans als zekenhuizen failliet gaan en de toelatingsovereenkomsten van de medisch specialisten worden ontbonden.

graag zou ik het rapport lezen. Waar kan ik dit vinden of evt. bestellen?

Wat is wijsheid voor de betrokken partijen? En in hoeverre is dit onderzoek en zijn de bevindingen daaruit representatief voor de hele sector ? Er bestaat bij ziekenhuizen en zorginstellingen blijkbaar een sterke negatieve beeldvorming over de motieven en handelswijze van private investeerders.En deze beeldvorming leidt er toe dat de overheid dan gezien wordt als een beschermende en blijvende partner wanneer investeringen noodzakelijk zijn en leningen van banken om garanties vragen.Dit leidt tot een sterke afhankelijkheid met risico’s.Zeker nu zorgverzekeraars vanuit hun belangen meer eisen gaan stellen aan kwaliteit en doelmatigheid van de zorg- en dienstverlening en innovaties geen keuze maar een noodzaak worden in de toekomst.Private investeerders met kennis van zaken en visie als het gaat om de kwaliteit van persoonsgerichte zorg kunnen nieuwe partners voor ziekenhuizen worden en bijdragen aan een versterking van de kwaliteit en hoogwaardigheid van de zorg-en dienstverlening van een ziekenhuis dat alle uitdagingen van de toekomst durft aan te gaan. De overheid kan de randvoorwaarden daarbij invullen.De positieve voorbeelden van private investeerders zoals de MC groep binnen de IJsselmeerziekenhuizen rechtvaardigen zeker geen doemscenario.

Ik snap dat de heer Camps van Berenschot graag adviezen verkoopt, maar de reële optiewaarde van het open houden van alle opties is zo hoog dat niets doen de beste strategie is. Of laat ik het omdraaien, laat de Camps hier een voorstel voor een strategische keuze beschrijven voor een gemiddeld ziekenhuis (zeg het TweeSteden Ziekenhuis), en ik zal uitleggen waarom het geen goede strategie is. Tja, meneer Camps, de zorgsector is nu eenmaal anders dan de andere sectoren…

Private investeerders willen meer zeggenschap dan het bestuur van het ziekenhuis heeft. Het bestuur moet immers luisteren naar de specialisten en dat accepteren de private investeerders niet. Los daarvan is de bereidheid van verzekeraars om meerjaren afspraken te maken een gruwel. Een van de weinige bronnen van onderhandelingsmacht zie zorgverzekeraars hebben is de onzekerheid over de toekomst die bij de ziekenhuizen leeft. Dat moet je als verzekeraar niet weggeven maar voor die zekerheid met je veel terugvragen. Op dit moment zijn de onderhandelingsresultaten nog zeer zwak, dus het lijkt er op dat zorgverzekeraars slecht onderhandelen.

Dat wordt allemaal veel te duur vergeleken met de zorg in het buitenland. Er is in Nederland overaanbod en op Europees niveau al helemaal. Koersen op premies omlaag ipv omhoog stel ik voor.

conclusie: de overheid moet ophouden de ziekenhuizen garanties te geven, om de financiële wereld in de gelegenheid te stellen haar winstbejag ook in deze sector tot gelding te brengen.

De bestuurde die patiëntenbelangen dient, kan moeilijk over de hoofden van die steeds meer uitgeknepen groep ook nog winst maken om uitzuigende investeerders te dienen.What about de goodwill die medisch specialisten aan het begin van hun carrière geïnvesteerd hebben om zich in te kopen in de ziekenhuispraktijk?(Vaak enige tonnen per persoon)Wie zouden hier een belangrijke stem in moeten hebben?

Ik zou graag het onderzoek willen lezen. Via de link kom ik alleen niet bij de publicatie