Het lijkt erop dat de economie en de volksgezondheid elkaar niet meer verstaan.
Je kunt geen gezonde economie hebben zonder een gezond volk.Nu het volk steeds zieker wordt, bedreigt de Zorg de economie. Met het loslaten, c.q. laten afsterven van onze brede kennis van de Gezondheidsleer/ Hygiëneleer door de grote stelselwijziging in het Onderwijs, de Mammoetwet in de periode dat consumentisme, individualisme en verslaving aan technologie (tv, auto, ijskast etc.etc) uit de Verenigde Staten werd overgenomen, ging ook onze Geneeskunde over op hun systeem: slechts oplossingsgerichte zorg leveren: moneydriven en techdriven.
Hoogleraren sociale geneeskunde als Arie Querido en Doeke Post waarschuwden zeer voor deze veranderingen, de laatste in zijn boek de Derde Weg in de Geneeskunde, nadat de bankier uit de USA als VVD minister ons zorgstelsel wel even toekomstbestendig zou maken.
De realiteit waarover gesproken zou moeten worden is de roze olifant in de kamer, die niet gezien wordt ( of waar geen verdienmodel aan vastzit): de onwaarschijnlijke toename van allerlei aandoeningen, die met het verminderd presteren van het lichaam en van het brein te maken hebben. Het niet meer op orde hebben van de kennis en kunde bij ouders en het hele onderwijssysteem om onze kinderen een optimale lichamelijke en neurocognitieve opvoeding te geven, zoals bv. dr Maria Montessori (asielzoekster in ons land) voorstond of hoe we dit in de jaren vijftig steeds beter in de hand kregen, zorgt al vele decennia en kabinetten voor economische kopzorgen. Opnieuw stappen ze in de USA met een decreet van Trump over de ongezonde jeugd in de verkeerde richting, net als onder Eisenhower ( The report that shocked the President) door sport als een oplossing gestimuleerd te krijgen en niet de brede lichamelijke opvoedkunde, zoals in Europa gebruikelijk was ( o.a schoolgymnastiek) in te zetten voor ieder kind. Het VerweyJonkerInstituut liet al in 2019 in haar rapport zien, dat er 1,3 miljoen 0-25 jarigen al met een chronische diganose verdr het arbiedszame leven inmoesten. Op Kamervragen lieten ministers OCW en VWS een badinerend antwoordje terugkomen( we doen het al zo goed). Het Kamerbreed aannemen van het “Digitale Kinderwetje”(D’66) waar vooral de druk van de ouders zelf ( stichting Smartphonevrij Opvoeden) een beslissende rol speelde is een eerste stap in politiek begrijpen, dat slechts een gezonde jeugd onze economie kan redden.
Rudolph Virchow dwong bij de super conservatieve Bismarck de meest sociale wetgevingen af , o.a. het verplicht stellen van gymnastiek op alle scholen voor alle kinderen. Wij bleven daar door onze verzuurde verzuiling maar over ruziën. Zijn uitspraak: “Politiek bedrijven is Geneeskunde bedrijven in het groot” heeft door het voorop willen stellen van voorzorg/ preventie nog niets aan potentie ingeboet om een maatschappij en haar economie weer gezond te maken.

Interessant betoog dat zowel genuanceerd is als inspiratie oplevert voor een wezenlijk veranderende rol van zorgverzekeraars. Ik houd aan hetgeen Van Montfort stelt de volgende rol en positie voor zorgverzekeraars over.
Waar IGJ zorginhoudelijk toezichthouder is, zouden zorgverzekeraars organisatorisch/economisch toezichthouder kunnen zijn. De regioverdeling is vervolgens voor de nieuwe rol en positie niet relevant. ZN kan als landelijke organisatie van zorgverzekeraars de nationale toezichthoudende rol en positie invullen. De marktaandelenverdeling over de zorgverzekeraars kan worden gebruikt om de werkzaamheden regionaal te verdelen.
Het betekent al met al dat de systeemwijziging die in 2006 is ingegaan na zo’n 20 jaar aan het eind van de levenscyclus is gekomen en de structuurfout van 2006 is hersteld.
Marktmechanismen zijn nu eenmaal niet geschikt voor de outputkant van sectoren als de zorgverlening. Waarmee niet is gezegd dat marktwerking aan de inputzijde uit den boze is.