Artikel bewaren

U heeft een account nodig om artikelen in uw profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Impressies aan het bureau Van Voskuil

Mark van Dorresteijn
Ik ben bij schrijver Voskuil aan de Herengracht op de thee geweest. Dat kwam zo. Ik heb vanuit mijn vak belangstelling om te kijken welke management aspecten zijn terug te vinden in de Nederlandse literatuur. De Ysbrekers van Anna Enquist en de zeven delen van het Bureau van Voskuil lenen zich daarvoor. Mijn cursisten waren mij in gesprekken voorgegaan, de weg was voor mij geplaveid.
Impressies aan het bureau Van Voskuil

Het werd een geanimeerd gesprek van bijna 2 1/2 uur (het is voor U toch ook een uitje, meneer Moen). Loesje was helaas er niet, zodat hij zelf de thee moest inschenken (kaakje meneer Moen en chocolaatje erbij). Had jenever voor hem meegebracht. Vond hij prachtig.

Vertelde hem dat ik met name interesse heb voor zijn opvattingen over leiderschap. Hij gaf aan dat door het gedrag van mensen tijdens de oorlog hij het vertrouwen in mensen had verloren (Oh, u bent van 1946, dat waren mijn medewerkers ook, die kunnen dat niet echt begrijpen).

Eigenlijk was hij teleurgesteld in mensen, vandaar zijn argwaan en angsten. En door zijn socialistische opvoeding (vader was Voskuil, de VARA commentator) was hij van mening dat iedereen op een plek moest werken, al functioneerde hij slecht. Die twee zaken leidden ertoe dat hij op zijn bureau ook mensen zocht met niet teveel ambitie!

Bleef maar doorvertellen, deelde mijn en zijn ervaringen met Den Haag Ik vertelde dat ik iedere dinsdagavond in de Haagse Posthoorn zit! En deelde de ervaringen van tramlijn 16 en 17 naar het verpleeghuis van de moeder van Nicoline in de Moerwijk, waar ik grootgebracht ben.

Bracht naar voren dat hij een schrijver is die heel precies het gedrag van mensen observeert. Het is een antropologische benadering. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld Harry Mulisch, die met fantasieën werkt. Zei daarbij geschokt dat Mulisch niet gecharmeerd was van zijn leesplankproza! Had ook weinig relaties met andere schrijvers, uitzonderingen vormen Frida Vogels en Charlotte Mutsaers

Ouderwetse inrichting en je voelt je bij een eigenwijze grootvader op bezoek. Voskuil zit, geanimeerd vertellend, geleund tegen de kussens van een oude divan. Er zit een boek in de pen over tien voettochten in Frankrijk van zo´n 15 jaar geleden. En zoals hij nog eens benadrukte: meneer Moen, ik ontmasker eigenlijk illusies (zie ook mijn wetenschappelijke werken, die geen enkele journalist voor nadere analyse heeft gelezen en gaf mij de uitdaging eigenlijk mee). In deel 6 of 7 doet hij een week over de 64 selectiegesprekken naar aanleiding van alle 64 brieven, omdat hij aan mensen wil ruiken en wil kijken of ze niet teveel ambitie hebben! Hij zocht archiefdieren, die lang wilde blijven werken. Soms kreeg ik het gevoel dat hij de uitvinder was van de Melkert banen avant la lettre. Zocht mensen uit op zijn Bureau die bij hem pasten. Vertelt erg teleurgesteld, dat na zijn afscheid bij het bureau, zijn mensen ook zijn vertrokken.

Deed hem de groeten van de directeur van zijn hoofdbureau. Schrok eerst, maar ik vertelde dat het mijn broer was van de KNAW. Gelukkig na zijn tijd. Om vier uur riep hij nog: biertje meneer Moen. Ik bleef een heer, dronk thee met hem mee. Vertelde met trots dat er een hoorspel komt op de radio van de zeven delen en wist op de valreep te melden dat een doorgeleerde vriend van hem had gezegd, dat hij de meest moderne managementtechnieken op zijn bureau gebruikte. Met een bijzondere toon voor understatement! Trouwens hij sprak verwarrend genoeg nooit over Maarten, altijd over ik. De andere personen noemde hij wel bij de naam uit zijn boeken.

Na 2 1/2 uur kon ik eindelijk uit de jaren vijftig rotanstoel opstaan, grote papyrus in de hoek, in de andere hoek een kleine televisie en veel oude boeken. Complimenteerde mij over de cursisten (slimme lui, trouwens). En liet mij uit op zijn appartement aan de Herengracht. De NRC raapte ik voor hem op van de deurmat en schudde hem de hand. Buiten was het 23 graden, maar het leek nu veel warmer. Een jongensdroom was immers in vervulling gegaan, een gesprek met schrijver die je hoog acht. En het leek alsof ik de hoofdrolspeler had ontmoet van een film, die nog niet vertoond was, maar waarvan ik de flarden al langer kende. (Jan Moen, hoogleraar management en organisatie in de gezondheidszorg aan de Universiteit van Tilburg)

Geef uw reactie

Om te kunnen reageren moet u ingelogd zijn. Heeft u nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.