Artikel bewaren

U heeft een account nodig om artikelen in uw profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties10

‘Negatief welbevinden staat centraal in de zorg’

Mark van Dorresteijn
We vragen in de zorg veel te weinig naar het welzijn van cliënten in positieve zin. Negativiteit staat centraal. Dat stelt Joris Slaets, hoogleraar ouderengeneeskunde aan het UMC Groningen tijdens het congres ‘Uitzondering op de regel’ van Zorgorganisatie De Hoven op 5 september.
Joris Slaets vertelt over het welbevinden van cliënten in verzorgingshuizen.
Joris Slaets vertelt over het welbevinden van cliënten in verzorgingshuizen. - Foto: Ronny Benjamins Fotografie

Slaets: ‘Om hier verandering in te brengen moeten we opnieuw kennismaken met de mensen waar we verantwoordelijk voor zijn. Stel hun de juiste vragen om erachter te komen wat zij belangrijk vinden. Wat zijn hun verlangens en behoeftes? Laat het negatieve achterwege en richt je op leefplezier en de betekenis van een goed slot.’

Leefplezier

Volgens de hoogleraar proberen we nog te vaak om hele kwetsbare mensen te redden. ‘Het zou beter zijn als we het geld niet aan medicatie of medische behandelingen zouden uitgeven. Besteed dat geld aan plezier. In België is het geen uitzondering dat het trappistenbier op tafel staat. In het noorden van Nederland hebben we daar meer moeite mee.’

Risico’s

De zorg kan best wat meer lef tonen, meent Slaets. ‘Waarom moeten we leven zonder risico’s? Het leven heeft nu eenmaal risico’s, dat hoort erbij.’ Als voorbeeld noemt Slaets een verontruste zorgmedewerker die hem  opbelde. ‘Hij was in paniek omdat een bewoner had besloten om in de vijver bij de zorginstelling te zwemmen. Hij had keurig een handdoek mee en er waren eigenlijk geen problemen. Wat is dan de reden tot paniek?’ Zeker in het kader van welbevinden zijn veel risico’s het overwegen waard, vindt Slaets. ‘Natuurlijk moet dat in samenspraak. Professionals en naasten moeten die verantwoordelijkheid samen nemen.’

10 REACTIES

  1. Tja IKKE . Ik hoor voortdurend dat de ARBO transfers via passieve of actieve tilliften verplicht stelt i.v.m. Verzekeringen ? ? en de fysio’s behandelen liever de particuliere passanten . ? ? Bovendien is volledige afhankelijkheid van de (rol)stoel veiliger voor ………het personeel wat betreft toezicht e.d. ! Het daggeld komt toch wel binnen .

  2. Lees alle reacties
  3. @IKKE. Ik heb hetzelfde meegemaakt. Mijn vrouw 68 jaar jong, zwaar gehandicapt, en een therapeute — die 1 maand daarvoor nog rekken stond te vullen bij Albert Heijn — besloot in haar eentje om te stoppen met therapie. Zienderogen ging mijn vrouw nog verder achteruit.
    Nog steeds snap ik niet dat ik geen leidinggevende in dat zorgtehuis vermoord heb.

  4. helemaal mee eens.Mijn oude moeder krijgt geen fysiotherapie( ze zit in rolstoel) om transfer rolstoel auto te blijven oefenen want dan kan ze vallen!! En hij moet teveel tillen. Verdorrie wij houden onze moeder alleen ter begeleiding vast aan haar broek dat is voldoende om de transfer te doen. Maar in de verpleegkliniek beweegt ze veel minder dan toen ze 6 maanden gelden nog zelfstandig woonde. Ze maakt nu de transfer in haar bed niet meer( dat is te zwaar voor de verzorgenden…misschien waar maar ik hield alleen haar broek vast en begeleidde haar beweging!) De fysio oefent amper met haar..beenspieren gaan achteruit het wachten is op de volledige hospitalisatie. Natuurlijk durft zo ’n oud mens niet tegen de REGELS van het instituut in te gaan. Alweer minder levensplezier.

  5. Elke keer lees ik de zin: wij als overheid geven binnen de zorg de nodige miljoenen (wellicht miljarden) en de verpleeg en zorginstellingen en nu ook de gemeenten mogen dat NAAR EIGEN INZICHT AANWENDEN.
    En dat nu is precies waarom de zorginstellingen — en over een tijd ook de zorgunit binnen de gemeenten — zo’n verdomd slechte naam hebben als het gaat over ZORGVERLENING OF ZORGONDERSTEUNING (WMO en dergelijke).
    Als bijv de gemeente een aparte zorgtak, met opleidingen en hoge salarissen, gaat optuigen, gaat het geld niet naar degene die zorg nodig heeft, maar — ZOALS HET AL HEEL LANG GAAT IN DE ZORG — voor een groot deel naar het logge, omvangrijke en geldverslindende instituut DAAROMHEEN.
    Het niveau van onze leiders en de bekendheid met de zorg is helaas niet zo hoog dat ze dat door hebben en daarom vermeld ik het hier.

  6. Eindelijk iemand die mijn ingezonden reacties heeft gelezen en daar een congreslezing mee heeft gevuld.
    Veel en veel te veel randzaken (bureaucratie, zwaar, duur en ondeskundig management, geen oog voor verspillingen, niet preventief en niet efficient werken e.d. e.d. ) — die miljarden kosten — wordt eerst afgewerkt alvorens de patient aan de beurt komt.

  7. Helemaal mee eens. Overigens wordt dit al heel lang met de mond en op papier beleden. Waarom doen we dat dan nauwelijks? In Nederland zijn we helemaal gefocusd op het vermijden van alle mogelijke risico’s. We hebben de illusie dat we de wereld risicovrij kunnen maken en daarom volgt op elk incident weer een vloed aan regelgeving en controle. Daar doen politiek, media en organisaties allemaal aan mee. Er zijn ook grote belangen mee gemoeid, inkomens, invloed en macht. We willen wel anders en hebben ook zeker goed bedoelingen, maar durven de consequenties niet te nemen en houden elkaar op die manier vast in een vicieuze cirkel. Dat leidt helaas tot zorg waarin we weinig bezig zijn met individueel welzijn. Het vergt een enorme cultuurverandering en dus veel tijd, inzet en een consequente aanpak waarbij niet zozeer nieuw gedrag moet worden aangeleerd, maar vooral veel gedrag moet worden afgeleerd. Afleren van gedrag dat elke dag weer wordt beloond met inkomen, macht en invloed is uitermate lastig en vergt veel zelfreflectie. Daar is nog een wereld te winnen.

  8. het verhaal van Joris Slaets spreekt mij zeker aan, inderdaad het leven op latere leeftijd zou meer een feestje moeten zijn. Maar in Nederland wordt de wijze waarop jij je feestje wilt vieren vaak door anderen bepaald. Het keurslijf is erg groot en alles grijpt op elkaar in. Als de medewerker in de langdurige zorg zo ver is om echt aan de wensen tegemoet te komen, vind men niet allen vaak de IGZ, zorgkantoor etc. tegenover zich, maar ook geregeld de familie van de persoon in kwestie. Deze denken er ook geregeld anders over. De zorgmedewerker voelt zich hierdoor vaak onmachtig in het uitvoeren van de wensen van de zorgvrager.

  9. Als vrijwilliger in de begeleiding van de oudere medemens, zie ik vaak wat Joris Slaets in dit artikel beschrijft. Mijn motto : meer aandacht voor levensvragen levert veel winst op! En mag het leven op oudere leeftijd ook nog een feestje zijn? Zoals Joris Slaets aangeeft ; laten we ons meer richten op wat meer kwaliteit van leven oplevert i.p.v. al het mogelijke doen om het lichaam met een tijdje te verlengen!

Geef uw reactie

Om te kunnen reageren moet u ingelogd zijn. Heeft u nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.