Slechts 16 procent van de ouderen in Nederland heeft een schriftelijke wilsverklaring, terwijl bijna de helft van de ouderen wel degelijk specifieke wensen heeft over levensverlengende behandelingen. Zij bespreken hun wensen vaak niet met hun arts en met hun naasten. Behalve het risico dat ze tegen hun wens worden gereanimeerd, lopen ouderen ook het risico dat ze aan het einde van hun leven ongewild voedsel, vocht en medicijnen krijgen toegediend.
Gesprek
Dat blijkt uit onderzoek van Pam Kaspers, die is gepromoveerd op dit onderzoek aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Artsen, patiënten en naasten kunnen elkaar stimuleren het gesprek over deze wensen aan te gaan’, zegt Kaspers: ‘Artsen kunnen de persoonlijke achtergrond van hun patiënten betrekken bij hun beslissingen en moeten zich ook bewust zijn van hun eigen opvattingen over het levenseinde. Daarnaast moeten zij zorgen dat wilsverklaringen bij alle behandelaars van de patiënt bekend zijn’.
Wilsverklaring
Ook patiënten kunnen zelf het gesprek over hun levenseinde aangaan. Het opstellen van schriftelijke wilsverklaringen is daarbij van groot belang. ‘Patiënten kunnen terecht bij organisaties zoals de NVVE, vereniging voor vrijwillig levenseinde, voor expertise’ aldus Kaspers.
Zojuist een bericht gelezen: het betrof niet een 80-plusser, maar iemand van 52.
Wat wil je dan ook: al die doden lijken zo verrekte veel op elkaar.
De volgende keer zal ik eerst een anamnese afnemen voordat ik doorloop.
Vandaag bij de AH een 80-plusser zien neervallen. Dood.
Ik ben maar spoorslags doorgelopen. Niet omkijken.
Stel je voor: je zal maar beschuldigd worden van ‘ongewenst reanimeren’.
Dat is toch in de orde van grootte van wat die Duitse gluur-gynaecoloog deed ?