Als mantelzorger van mijn vrouw die met Alzheimer opgenomen is in een verpleeghuis heb ik met eigen ogen al een jaar lang kunnen zien hoe zorgvuldig er over het algemeen omgegaan wordt met de individuele behoefte van de verschillende bewoners van het huis. ” Maar het huidige kader gaat over het aantal professionals met voldoende strepen op hun mouw, de personeelsnorm. Waar het om gaat, staat niet in kwaliteitskader. Een nieuw mensgericht kwaliteitskader wordt ten node gemist.” Dit onderschrijf ik grotendeels, al denk ik dat welk kader je ook kiest het altijd voor een groot deel afhankelijk blijft van de persoon van de verzorgende (karakter, uitstraling en persoonlijke inzet). De verschillen in vakmanschap en persoonlijke inzet zijn groot heb ik gemerkt, dat is de realiteit.

Het artikel lijkt mij een helder betoog over de noodzaak dat het moet veranderen in de ouderenzorg. De reacties zijn divers en voelen ook tegelijkertijd aan dat er in iemands voeten is geschoten. Gelijk weer in de verdediging en niet aangeven hoe het dan wel kan is typerend voor deze klagers. Als de inschatting dat deze omslag pas over 20 jaar uiteindelijk geëffectueerd is dan zou ik mij daarvoor maar eens diep gaan schamen. Dit zijn tegelijkertijd een manier toe te passen om je ogen te sluiten voor de werkelijke zorgen die overal inmiddels allang spelen. Dit is ook gaande in de sectoren waar reablement wordt toegepast. Mijn oproep is hou op met dat gemekker, analyseer wat de positieve effecten daarvan juist wel kunnen zijn op basis van opgedane ervaringen. Het volgende advies is te stoppen met in hokjes te denken. Stel je eens voor als je helemaal alles opnieuw moet inrichten en opstarten hoe dan de ideale ouderenzorgwereld eruit zal zien. Dan kom je veel sneller op sprankelende ideeën en kun je stappen voorwaarts maken. En vergeet vooral niet de kracht van de mensen die met beide benen in de modder staan om dagelijk hun werk uit te voeren. Er wordt steeds weer voorbij gegaan dat het leen legio goed opgeleide mensen zijn die prima weten hoe het moet maar gevangen worden gehouden door allerlei absurde regels en mismanagement van regering, ministeries, consultants, zorgverzekeraars en de goede buiten beschouwing gelaten bestuurders van betrokken organisaties. Laten we met behulp van zo’n voorzet als dit gepubliceerde artikel met zijn allen aan de slag te gaan en het tot een succes maken waarbij ouderen zorg kunnen vragen die ze nodig hebben.

Oude wijn in nieuwe zakken, zoals goeroe Westendorp tussen de regels door zelf al opmerkt. En heel gevaarlijk ook, deze verhulde poging om de mantelzorg nog verder uit te persen. Niet weer een nieuw verdienmodel voor deze ‘professor’ aub!

“ “Ik kom mensen tegen in de psycho-geriatrische afdelingen die naar huis willen”, vertelt Westendorp. “Waarom is die persoon hier?, vraag ik de dokters. Als ze dan zeggen ‘die kan niet naar huis’, beginnen bij mij alle alarmbellen te rinkelen. “
Dit is bij ons zelden het geval. De laatste jaren zien wij steeds “ zwaardere” casuistiek. Mensen die echt niet meer thuis kunnen wonen. Zowel in de PG als in de somatische sector. We zijn daar juist heel secuur op. We proberen juist de mensen zoveel mogelijk zelf te laten doen. Maar vaak lukt dat niet. ( meestal door cognitieve stoornissen).

Goed streven om mensen, die het vermogen tot zelfregie bezitten, te revalideren op het terrein van ADL, na een ziekte of ontstane handicap. Het bevorderen van “gezond bestaan” is voor verpleegkundigen in de “individuele zorg voor de gezondheid” een kernopgave, maar door het zware accent van DBC’s, DOT, DBC’s, CIZ, cliëntprofielen enz. bijna onzichtbaar geworden. Hoera, er mag weer “verpleegd” worden, dwz herstelgericht, zelfredzaam gericht, resocialiserend en individu gericht ! Wie zal dat betalen?