De Nederlandse poldercultuur staat echte transparantie over zorg in de weg. Het ‘Jaar van de Transparantie’ bestond vooral uit mooie woorden voor de Bühne.
Artikel bewaren
U heeft een account nodig om artikelen in uw profiel op te slaan
Login of Maak een account aan
Nederland loopt achter op andere Westerse landen als het gaat om transparantie over kwaliteit van zorg. Die ongemakkelijke boodschap bracht Niek Klazinga, hoogleraar sociale geneeskunde, vorige week tijdens een symposium van de Dutch Hospital Data voor kwaliteitsmanagers dat ik bezocht. Heropnames, de 30-dagen overleving na een hartaanval en de 5-jaar overleving na kanker, allemaal relevante informatie die in Canada, Amerika en Zweden gewoon openbaar is. Nederland heeft die informatie wel, maar die is niet openbaar. Het is nogal wat als iemand van de statuur van Klazinga, werkzaam bij de OECD, dat zegt, lijkt mij. Hij wijt het gebrek
Gaat ook om een ordeningsvraagstuk en politieke overtuiging; visie op de markt. Wachten we in de keten op de overheid die ons iets zou moeten voorschrijven en waartegen alle partijen zich aan bemoeien of moet het werkveld zijn eigen standaard ontwikkelen? Maar waar haalt een zorginstelling het gezag vandaan om een kwaliteitsmodel op te zetten? Zeker in NL niet vanzelfsprekend. En inderdaad de branches zijn krachteloos geworden, de pit is weg en het lef ontbreekt. Dat komt omdat de overheid tijdens VVD bewind relatief weinig voorschrijft op basis waarvan de branche zijn uitvoering legitimeert. Nu moet de branche iets uit zichzelf doen, en dat is kennelijk praktisch onmogelijk in de keten. Stel, een onafhankelijke private onderneming bedenkt een nieuw transparantie model dat onder accreditatie valt, en dat beheerd wordt via een Stichting, zou dat nog kunnen werken; een moderne modus van het werkveld door het werkveld? Vanuit Novire hebben het in ieder geval geprobeerd! Steeds meer organisaties volgen het Improvement Model (www.stichtingbim.nl) en ook ketenpartners kunnen hier hun voordeel mee doen.
Is de conclusie dan niet dat zorgpartijen geen belang hebben onder de huidige condities transparantie na te streven. Dat nog los van de moeilijke vraag hoe kwaliteit te meten is waardoor je papieren kwaliteitscijfers op populatieniveau krijgt die een onduidelijke relatie hebben met de verwachte kwaliteit van de individuele patient.