Per maand zijn er gemiddeld tien mensen met een verslaving of dubbele diagnose die wel naar de zorgaanbieder stappen omdat ze hulp nodig hebben, maar afzien van behandeling omdat ze het eigen risico niet kunnen betalen. Een schrijnende situatie, noemt bestuurder en oprichter Dick Trubendorffer het. Soms staan cliënten met tranen in hun ogen aan het bureau van de medewerkers, omdat ze graag een behandeling willen starten, maar zich de eerste behandelingen – die van het eigen risico worden betaald – niet kunnen veroorloven. ‘Verslaafden die de moed hebben om aan te kloppen voor hulp, van wie de meesten al een lange lijdensweg hebben afgelegd, willen wij niet zomaar laten passeren.’

Eigen risico vergoeden

Medewerkers van de ggz-aanbieder zochten daarom naar een manier om deze groep mensen alsnog te kunnen helpen. Daar is de pilot ‘bijstand voor bijstand’ uit voortgekomen. Wanneer een cliënt kan aantonen dat hij bijstand ontvangt en de hele behandeling afrondt, wordt het eigen risico 100 procent vergoed door Trubendorffer, tot het maximale wettelijke bedrag van 385 euro. Dat doet de aanbieder vanuit de kasstroom. Een behandeling duurt gemiddeld vier maanden. Maakt de cliënt de behandeling niet helemaal af, dan moet hij het eigen risico alsnog zelf betalen.

Pilot met eigen risico

De pilot loopt tot eind december dit jaar. Daarna wordt bekeken of Trubendorffer het eigen risico van bijstandsgerechtigden structureel op zich kan nemen. ‘We weten dat er tien mensen per maand afhaken vanwege het eigen risico, maar niet hoe groot de groep is die de verslavingszorg helemaal mijdt vanwege deze kosten. De pilot is ingesteld om erachter te komen hoeveel mensen we op deze manier kunnen helpen’, laat de aanbieder weten. Als blijkt dat de vergoeding een aantrekkende werking heeft en er veel nieuwe cliënten aankloppen, gaat Trubendorffer opnieuw bekijken of het eigen risico kan worden vergoed. ‘Voor dit kwartaal weten we dat het eigen risico 100 procent kan worden vergoed. Maar het kan ook zijn dat er zoveel nieuwe cliënten komen, dat we terug moeten gaan naar 50 procent. De vraag is hoe dan ook: hoe kunnen we mensen die moeten rondkomen van weinig geld wél helpen?’