Begeleiders of familie moeten signaleren dat er iets aan de hand is en contact opnemen met de huisarts, omdat mensen met een verstandelijke beperking zelf vaak niet in de gaten hebben dat dit nodig is. Nivel-onderzoeker Mieke Cardol: “Mensen met een verstandelijke beperking hebben vaker chronische aandoeningen en toch is twintig procent het afgelopen jaar niet bij de huisarts geweest. Bovendien doen mensen met een verstandelijke beperking minder mee aan preventieve programma’s dan anderen. Zijn we wel alert genoeg? Zijn we niet af en toe te laat met het signaleren van gezondheidsproblemen?”

Resultaten

Consult en behandeling van mensen met een verstandelijke beperking vereisen specifieke kennis en communicatieve vaardigheden van de huisarts. Uit het onderzoek blijkt dat huisartsen het er in de praktijk goed van afbrengen. Naasten zijn heel tevreden over de communicatieve vaardigheden van de huisartsen. Een derde van de naasten zegt dat de huisarts vooral spreekt met de persoon met de verstandelijke beperking. In de helft van de gevallen sprak de huisarts met beiden. Cardol: “Toch vindt 85 procent van de naasten dat hun verwant met verstandelijke beperking niet alleen naar de huisarts kan. Als redenen hiervoor noemen ze de communicatie met de huisarts of problemen met het vervoer.”

Privacy

“De vraag is ook of de begeleider wel altijd mee moet naar de spreekkamer”, stelt Cardol. “Hoe zit het met de privacy als je niet alleen naar de huisarts kunt? Soms wil je iets met de huisarts bespreken wat je liever niet doet in aanwezigheid van een begeleider van de woonvorm of de familie. Bijvoorbeeld anticonceptie of diabetescontrole. Huisartsen doen er daarom goed aan eerst na te gaan of de aanwezigheid van een begeleider of familielid in de spreekkamer wel gewenst is.” (Zorgvisie – Mark van Dorresteijn | Twitter)

Lees meer:

Onderzoek: Huisartsenzorg voor mensen met een verstandelijke beperking

Zorgvisie magazine

Interesse in meer achtergronden? Word nu abonnee van Zorgvisie.