Artsen in ziekenhuizen zijn verslaafd aan diagnoses en interventies. Het ziekenhuis is een diagnosefabriek geworden. Dat zegt verpleeghuisarts en filosoof Bert Keizer in de Els Borst Lezing van het Centrum voor Ethiek en Gezondheid die dinsdagmiddag is uitgesproken. Hij pleit voor meer palliatieve zorg.
In de lezing ‘De mens achter
een menselijke insteek komt sporadisch voor. mooi dat keizer dir voor het voerlicht brengt.
De huisarts dient in de rol van regisseur sterk sturend te zijn in de verwijzing van een patient. Echter in de ANW-uren is de arts van de HAP de spil in de verwijzing. Deze kent veelal de patient niet en kan zijn afwegingen niet ondersteunen door een vertrouwensband tussen arts en patient. De keuze een patient in te sturen is zo sneller gemaakt dan en tijdrovende afweging tussen arts, patient en familie om van insturing af te zien.
Patient centraal? Forget it: dokter centraal. Onderzoek en behandeling levert geld in het laatje. De wens van de patient en/of familieleden telt niet cq nauwelijks in strijd met de Wet Geneeskundige Behandelingsovereenkomst.
De patient is speelbal. Arts Keizer kan hierover meespreken. Ook hij weigert al jaren hulp aan slachtoffers van medische fouten in het kader van de onderlinge collegiale zwijgafspraak, wederom in strijd met de Wet Geneeskundige Behandelingsovereenkomst.
De huisarts is de regisseur, de verwijzer. Maar bij crises heeft hij vaak geen acuut plekje waar hij naar kan verwijzen, dat altijd beschikbaar is met 24 uurs liefdevolle aandacht.. Dat is wegbezuinigd of vrijwilligerswerk geworden.
Alles wat hierboven gezegd wordt herken ik.
Graag voeg ik er nog een dimensie aan toe.
Mijn ervaring als verpleegkundige in de ouderenzorg leert dat ook zorgvragers en mantelzorgers hoge verwachtingen hebben van medische interventies en "alles uit de kast" willen halen/hebben om hun vader/moeder/relatie de beste medische zorg te geven die er is. Er kan immers zoveel tegenwoordig…….
Zowel specialist ouderengeneeskunde als andere professionals leveren dan de zorg die de patiënt en/of hun vertegenwoordigers willen hebben……(zie reactie bouquet)
De menselijke maat is vaak in optiek van de zorgvrager/diens vertegenwoordiger: zoveel mogelijk medische zorg voor optimale kansen.
Bij professionals is de menselijke maat anders, echter niet altijd duidelijk te maken aan de zorgvrager die dit vertaald als: "ze willen niets meer voor me doen" vaak nog met toevoeging: omdat ik oud ben…..
Gaat de kern van de discussie niet eenvoudig over het centraalstellen van de patiënt?
De vervolgvraag is weer eenvoudig: "hoe lever je die zorg die de patiënt wil hebben?"
En dan bekijken we het verschil tussen vraag en wat we "willen" bieden. En daar gaan bijna alle met schuldgevoel beladen discussies naartoe….
Geachte collega Keizer,
Uw pleidooi voor meer aandacht voor palliatieve zorg is terecht.
Als specialist in het ziekenhuis heb ik echter een totaal andere perceptie dan u beschrijft.
Dagelijks, met name in de avond en nacht, worden ons vanuit de 1e lijn hoogbejaarde patienten aangeboden voor diagnostiek en behandeling.
Het kost ons meestal veel moeite om de verwijzende huisarts of verpleeghuisarts te overtuigen van het feit dat het ziekenhuis wellicht niet de beste plaats is voor een 90-jarige dementerende patient..
Remco Djamin, longarts Breda