Gevecht tegen controleverlies

Die zwerven over het strand vol onmacht. Hun dagelijkse leven is ontwricht en ze zijn emotioneel ontredderd. Voor dementerenden geldt hetzelfde. Voor hen is dementie een voortdurend gevecht tegen verlies van controle en veiligheid. En anders dan de meeste mensen denken, zijn dementerenden zich in het beginstadium van de ziekte wel degelijk bewust van het verlies van hun hersenfuncties.

Loodzwaar

Het werk van verzorgenden is loodzwaar. Ze leveren feitelijk elke dag slachtofferhulp. Andere beroepsgroepen, zoals brandweer en politie, krijgen emotionele ondersteuning als ze daarmee te maken krijgen. Zorgpersoneel niet. Bovendien ontberen verzorgenden de noodzakelijke deskundigheid, zegt Miesen, waardoor ze ondanks alle goede bedoelingen het gedrag van bewoners vaak niet begrijpen. Dat leidt in de praktijk tot pijnlijke misverstanden. Je kunt het verzorgenden niet kwalijk nemen, want in de opleidingen is er onvoldoende aandacht voor dementie.

Onvoldoende scholing

De conclusie van Miesen is niet nieuw. Eerder wees Anne-Mei The in haar boek De wachtkamer van de dood erop dat het verzorgen van dementerenden fysiek zwaar en vaak eentonig werk is. Er is veel geduld en tact voor nodig. Waarom laten we dit werk doen door te weinig personeel dat ook nog eens onvoldoende scholing krijgt? Wellicht heeft het te maken met de geringe waardering die de samenleving voor het werk heeft. We besteden het zware werk uit aan de verpleeghuizen en kijken er het liefste verder niet meer naar om. We vertrouwen erop dat de huizen het goed doen. Maar dat is nog niet altijd het geval. Op zich werkt de sector hard aan verbetering. Er is een Deltaplan ouderenzorg en een Landelijk Dementieprogramma . Maar als we Miesen geloven, dan moet al het personeel opnieuw de schoolbanken in.

Reactie (1)

Conny Pols,

“Hoera! Eindelijk iemand die weet wat het vak betekent!! Bère Miesen verdient een medaille in mijn ogen. Waarom? Omdat hij precies aansnijdt wat de meeste mensen zich niet realiseren. Namelijk dat het verzorgen van dementeren een loodzwaar vak is, met daarbij weinig tot geen kennis van zaken in huis (letterlijk). Ik zelf ben werkzaam in een verpleeghuis en werk fulltime. Elke dienst is het weer een gevecht tegen zoveel overmacht (tsunami) aan onbegrip, de klok, onkunde, frustratie van het niet kunnen geven waar de cliënten recht op hebben etc. Zelfs de minst basale zaken zijn vaak niet te realiseren. Ik kan werkelijk boeken schrijven van de ervaringen die ik heb meegemaakt. (Ik denk er hard over om dit ook te gaan doen). En inderdaad je moet met jezelf telkens in het reine komen want gevoelsmatig klopt het gewoon niet wat er allemaal gebeurd in de zorg. Hoe ik dan volhoud? Dat komt omdat ik het werk met liefde doe en hoop als het ooit zover komt met mijn man of mijzelf er iemand werkt die dezelfde denkt als ik…”