De definitie van indicatoren of normeisen en de vertaling daarvan in inspectie- of auditvragen is een constante bron van misverstanden, zelfs tussen inhoudsdeskundigen. Onafhankelijke taalkundige reviews zouden op systeemniveau niet mogen ontbreken. Maar los van de semantiek is ook rolzuiverheid van belang. Als een leidraad helder en geaccepteerd is dan moet daarmee gewerkt worden en regelt de bestuurder dat voor zorgmedewerkers en cliënten/patiënten. Als de beschikbare kaders ontoereikend of tegenstrijdig zijn (financiering, zorgplicht) dan zorgt de bestuurder dat die kaders worden aangepast. Een onmogelijke opdracht teruggeven is geen nederlaag ten overstaan van de 'peers' maar toont wat mij betreft verantwoord leiderschap. Een probleem moet worden opgelost waar het ontstaat: bijvoorbeeld bij verzekeraars en/of politiek. En ook dan geldt: helder blijven communiceren.

Niet de IGZ, maar ActiZ heeft, samen met andere partijen, de indicatoren voor kwaliteit van zorg bepaald.

Toedekken niet de oplossing. Sterker nog, vermoedelijk is het tekort op de werkvloer een gevolg van niet controleren van de formatie ten opzichte van de toenemende zorgzwaarte. Formatiebepaling is nog gekoppeld aan oude mindset en budget- en dienstroosterdenken. We moeten juist naar een klantvolgende personeelsformatie. Het geld dat er in beginsel wel is op klantniveau, moet daar ook steeds meer en aantoonbaar uitgegeven worden. En daar zit de pijn. Bovendien is het aanhoudend keihard werken in een verkeerde personeelssamenstelling niet heel aantrekkelijk geworden voor zorgwerkers, dus ook die rekening krijgt de sector gepresenteerd. Natuurlijk lossen we het tekort niet binnen een jaar op, maar er moet wel een heel andere modus op gang komen. En die bereik je alleen door een scherp en wervend doel voor ogen te hebben en bewustwording op gang te brengen.