In de borstkankerkliniek horen vrouwen na een radiologisch onderzoek dezelfde dag nog of zij borstkanker hebben. De snelle werkwijze zorgt voor een hoge patiënttevredenheid en bespaart kosten. Hoewel patiënten baat hebben bij de werkwijze, levert het ziekenhuis fors in. Er wordt namelijk geen tweedelijns-DOT geopend. Bestuurder John Taks (foto): ‘Ons ziekenhuis declareert geen volledige DOT “poliklinisch bezoek” maar een eerstelijnsverrichting. Die vergoeding is lager. Het aantal polikliniekbezoeken ligt lager, waardoor ook het ziekenhuis als geheel inkomsten mist.’
Financiële problemen
Het ziekenhuisbestuur vraagt zich dan ook met enige regelmaat af of ze dit kunnen volhouden. Taks: ‘Wij halen onze declaraties niet, we kunnen niet volledig onze plafonds declareren. Als ik het ziekenhuis in de financiële problemen breng omdat we geld laten liggen voor zo’n grote groep patiënten, dan krijg ik het straks niet meer recht gebreid.’ Hij vindt dat er een andere systematiek moet komen die de goede prikkels bij specialist en ziekenhuis neerlegt. Taks: ‘We willen de patiënt niet langs zo veel mogelijk verschillende specialisten sturen. De huisarts stuurt iemand naar de radioloog die goed kan zeggen of een behandeling nodig is. Alleen die patiënten gaan het behandelcircuit in. Maar dan vind ik wel dat ziekenhuis en de chirurgen in dit geval moeten worden beloond voor het feit dat ze efficiënter handelen.’
Zorgvisie magazine
Een overzicht van de verschenen edities van Zorgvisie magazine. Bekijk de inhoudsopgave en bijlagen van het magazine.
Bekijk het dossier
Zorgvisie magazine
Het volledige artikel over de Breast Clinic van het Albert Schweitzer ziekenhuis staat in Zorgvisie magazine, nr. 7, dat op 27 juni 2014 verschijnt.
Verzekeraars contracteren toch alleen ziekenhuizen met een dergelijke aanpak.Het lijkt mij voor de klanten van een verzekeraar namelijk onmenselijk om langer dan nodig op een uitslag mbt borstkanker te moeten wachten. Dit ziekenhuis wordt uiteraard beloond met extra inkoopcontracten van alle verzekeraars.
Niet zozeer een perverse prikkel, maar het gevolg van onze manier van omgaan met kosten in combinatie met een ‘stalinistisch’ systeem (woorden van Wouter Bos). Door een deel van de behandeling niet te doen, bespaar je geen kosten, omdat er voor die onderzoeken in de meeste gevallen geen sprake is van variabele kosten. Er zijn vaak alleen vaste kosten, zoals personeel en ruimte en apparatuur, en die blijven op hetzelfde niveau: er wordt niemand ontslagen, er gaat geen apparatuur uit. Wat wel gebeurt, is dat je capaciteit overhoudt door (delen van) behandelingen niet te doen. Maar die mag je in het systeem niet voor iets anders gebruiken, omdat de productie afspraken dat niet toe staan. Voila de ‘dodelijke omarming’ van overheidsbemoeienis (productie- of financieel plafond) in een systeem met marktwerking (kwaliteitsverbetering of kostenbesparing). Dat constaterende is het toch de taak van het ziekenhuis op zoek te gaan naar creatieve oplossingen, want het niet verbeteren van kwaliteit om financiële redenen leidt uiteindelijk tot de ondergang, ook in een ‘stalinistisch’ systeem.
typisch voorbeeld van perverse prikkels.
maar als het ziekenhuis procedure versimpelt, moet het daarvoor ook minder kosten maken. wegen die besparingen niet op tegen de extra inkomsten die een meer traditionele afhandeling zou opleveren? of is dit een DBC die is gesneuveld bij het onderbrengen van het grote aantal DBC’s in een veel kleiner aantal DOT’s?
en hoe gaat dit proces beïnvloed worden door het streven naar winstuitkering van mini-ster Schippers?