De wens om de zorglonen te verhogen leeft natuurlijk heel breed. Het is essentieel als je zorgpersoneel wilt behouden en nieuwe mensen wilt aantrekken dat de arbeidsvoorwaarden verbeteren. En het gevoel van urgentie dat Jos de Blok hiermee uitstraalt, dat ervaren wij ook. Toch is deze manier van autonoom de spelregels veranderen, niet de manier om de sector te verbeteren.
Concurrentie
Enkele argumenten zijn reeds genoemd, zoals het feit dat het marktverstorend werkt als alleen de wijkverpleegkundigen bij Buurtzorg er in salaris op vooruit gaan. Er ontstaat immers ongezonde concurrentie tussen organisaties in dezelfde sector. En er is het risico dat met deze selectieve benadering buiten beeld blijft dat alle andere beroepsgroepen in de zorg ook te weinig betaald krijgen.
Productiviteit en werkdruk
Ook het feit dat De Blok wil inzetten op meer productiviteit is niet de manier om de problemen op te lossen. Sterker nog, hiermee ontken je de torenhoge werkdruk waar zorgpersoneel nu mee te kampen heeft. Meer productiviteit betekent meer werkdruk. Dat kun je mensen echt niet aandoen. Om de werkdruk op te lossen zijn simpelweg meer handen nodig. Maar zonder structureel meer geld, ga je die handen niet vinden. En je lost er ook niet het probleem mee op dat zorgaanbieders nog altijd te lage tarieven bieden.
Cao
Echte afspraken over betere arbeidsvoorwaarden maak je daarom in een cao. Maar als organisaties apart van elkaar specifieke groepen in een hogere schaal gaan zetten, dan werkt dat ondermijnend voor een goede werking van die cao. Goed voor een deel van je eigen mensen dus, maar zeer slecht voor al die anderen die ook meer verdienen. Net zoals het ook onwenselijk is om voor specifieke doelgroepen aparte cao’s af te sluiten. Het biedt de gelegenheid om medewerkers tegen elkaar uit te spelen.
Eén stem
En zoals we dat zagen bij de onderhandelingen voor een nieuwe cao voor de umc’s is er juist behoefte aan sterke, georganiseerde vakbonden die samen met werkgeversorganisaties aan de cao-tafel afspreken hoe problemen sectorbreed worden opgelost. Nu meer dan ooit. Dus laten we nu niet allemaal onze eigen weg kiezen, maar elkaar steunen. De zorg heeft behoefte aan een krachtige coalitie waarin werknemers én werkgevers de handen ineen slaan. Een coalitie die vanuit één stem spreekt met het kabinet. Want uiteindelijk moet daar het geld vandaan komen voor de vvt en de gehele zorg.
Bert de Haas is bestuurder bij FNV Zorg en Welzijn voor onder andere de vvt
Uit welke eeuw komt deze vakbondsman? Niet positief kunnen zijn, omdat de arbeidsvoorwaarden door een werkgever uit eigen initiatief worden verbeterd zonder dat de vakbond een vinger heeft uitgestoken? De vakbond door te weinig flexibiliteit buitenspel, dat is het.
En wie van mening is dat verhoging van productiviteit per definitie leidt tot verhoging van de arbeidsdruk, doet geen recht aan de ontwikkelingen van de laatste 100 jaar: automatisering, digitalisering en verbetering arbeidsomstandigheden hebben een grote bijdrage geleverd aan een verbetering van de productiviteit.
Jos de Blok heeft door zijn stap meer in beweging gekregen dan de FNV in de afgelopen jaren. Hopelijk zijn er binnen de FNV anderen die de medewerkers van Buurtzorg dit wel gunnen en ipv afgunst uit te stralen, hierin een stimulans zien om de belangen van leden bij de CAO onderhandelingen beter te behartigen.
Helemaal eens met je, Bert! Juist omdat het probleem niet alleen salaris is, maar ook werkdruk en vooral gebrek aan collega’s. groeten, David
Helder standpunt Bert!