Deze blog komt voort uit een met onder meer zorgbestuurders Martin den Hartog en Fred Pijls over het leren van fouten in de zorg met Aristoteles als gids.

De zorg kenmerkt zich door haar vele wetten, richtlijnen, procedures en protocollen. De coronapandemie toont dat de opgestelde matrixen (kans x impact) een schijnveiligheid creëren, schrijft Aline Poolen, bestuurder van ZorgAccent. Volgens haar moet er snel én breed in het zorgstelsel meer autonomie en zeggenschap komen voor zorgprofessionals.

Emma Zwaveling, Simon Heesbeen en Francel Vos, adviseur bij Berenschot, geven adviezen om het werk, ook bij een eventuele tweede coronagolf, aantrekkelijk te houden voor zorgprofessionals.

Door goede samenwerking is in het westelijk deel van West-Brabant centrale regie overbodig en de marktwerking vormt er geen belemmering voor goede zorg, schrijven bestuurders Bianka Mennema van het Bravis ziekenhuis, Conny Helder van tanteLouise en Jan Verbaal van Stichting Huisartsenposten West-Brabant. Zij voelen geen onderlinge concurrentie maar een goede band, die is verstevigd in de coronatijd.

‘In de coronacrisis bleek hoe belangrijk het is om het gesprek te voeren over wat belangrijk is voor ‘het goede leven’, schrijven Henk Nies en Jan Kremer van de Kwaliteitsraad. Zij pleiten ervoor de positieve ervaringen die er óók zijn geweest te verankeren in de bestaande systemen. 

Aan de tekentafel van beleidmakers is een beter begrip van de functionaliteit en toegevoeg-de waarde van SEH-zorg noodzakelijk, stellen Menno Gaakeer en Suzanne Kruizinga. Tijd dus om pas op de plaats te maken: wat is een SEH-afdeling eigenlijk precies?

De patiënt kan nog steeds niet goed bij zijn medische gegevens, ondanks de jaarlijkse 1,6 miljard euro aan ict-uitgaven. VWS moet eisen stellen in plaats van ‘sterke signalen’ afgeven, vindt Robert Weij van zorgbedrijf Pluhz.

Door de coronacrisis kon het ineens: de inzet van helpenden in de wijkverpleging. Volgens Eric Kindt is dit een doorbraak om te koesteren. Want het zou weleens de oplossing kunnen zijn voor de capaciteitsproblemen bij de wijkverpleging.

Gemeenten zouden in plaats van hun hand op te houden bij het kabinet, de hand in eigen boezem moeten steken. Veel van de financiële problemen die ze hebben in het sociaal domein zouden opgelost zijn als een einde wordt gemaakt aan het ‘open armen’- en ‘open huis’-beleid en aan de bovenwettelijke regelingen.