Bomhoff, hoogleraar economie in Maleisië, was in 2002 kort minister van VWS in het kabinet Balkenende-I. Hij vindt het niet gezond dat er zo veel verantwoordelijkheden in één organisatie zijn gebundeld. Bij Justitie zijn regelgeving, opsporing, vervolging en bestraffing strikt gescheiden, maar niet in de zorg en het bankwezen. Bij organisaties die al die taken vervullen, deugt de cultuur niet. ‘Wij maken de regels, wij interpreteren de regels, als u wilt klagen, dan beslissen wij over uw klacht’, citeert Bomhoff een bankdirecteur.
NZa is ‘ondeskundige regent’
De NZa – ‘ondeskundige regent’ – vaardigt circulaires uit in november die met terugwerkende kracht geldig zijn, schrijft Bomhoff in NRC. ‘Zorgpremies worden verkwist omdat ziekenhuizen kostbare adviseurs inhuren om hun nota’s zo te “upcoden” dat verzekeraars de fraude net niet kunnen zien. Nieuwe klinieken hebben geen zekerheid over continuïteit van hun contracten; kleine behandelaars in de ggz rapporteren dat ze dertig procent van hun omzet kwijt zijn aan bureaucratie.’ Ook verbaast Bomhoff zich over het dbc-bekostigingssysteem in ziekenhuizen. De invoering kostte honderden miljoenen euro’s en het systeem leidt acht jaar na invoering nog steeds tot een ‘onwerkbare chaos’.
Kansloze sollicitatie voor een plek bij de NZa. Bomhoff had zoveel meer kunnen betekenen voor Nederland als hij niet zo machtsbelust en ambitieus was. De man beschikt over schaarse vaardigheden, maar zal nooit meer geloofwaardig worden.
Het verbaast mij vooral dat er blijkbaar nog mensen zijn die Eduard Bomhoff serieus nemen.
dat het besproken is in een 1ste en 2de kamer zegt (gezien de werkwijze van politici) niet veel. De waan van de dag regeert en de controlerende functie van de 2de kamer? Daar zegt de toename van de parlementaire commissie al genoeg over: we blijven lessen leren….
Leuk dus de verwijzingen naar de kamerstukken, maar als de uitvoering (en controle!) niet deugt, is het een papieren tijger
Bomhoff verhaal is smeuïg en scoort makkelijk als het gaat om de NZa de volle laag te geven. Maar de Tweede en Eerste Kamer hebben wel degelijk de mate van scheiding en toezicht uitgebreid besproken. Lees de Kamerstukken er op na.
Ik verwijs hierbij naar kamerstuk KST1038470607tkkst30186-60 ISSN 0921 – 7371 Sdu Uitgevers ’s-Gravenhage 2006 En met name aandacht voor het problematische dat zich bij de laatste 2 vragen, 17 en 18 ontwikkeld. Het integriteitsprobleem werd in de Kamer geschapen en niet door de NZa.
De behandeling van de NZa en haar integriteitprobleem in relatie tot de WMg is verder te lezen op: http://devogelvrijehuisarts.nl/?page_id=341
In dit hele speelveld der giganten zijn er twee partijen die absoluut nooit buiten de paden mogen lopen, de individuele patiënt en de kleine zorgverlener. Voor de rest is alles geoorloofd lijkt het wel. Broodroof, mensen onthouden van zorg door bureaucratie het mag en kan allemaal, maar pas op dat je er niets van zegt, dan raakt je je toewijzing of contract kwijt en zit je met de brokken.