Artikel bewaren

U heeft een account nodig om artikelen in uw profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties1

Poppenkast in de Kamer

Redacteur Zorgvisie
Sinds woensdag hebben zeven Tweede Kamerleden een nieuwe kantoorgenoot. Ze ontvingen ieder een levensgrote kartonnen pop van een patiënt met een chronische ziekte. Patiëntenfederatie Nederland hoopt dat ze op deze manier de patiënt in het vizier houden. Maar wat is hier het nut van?
Puck_2016.jpg

‘Lilian Marijnissen heeft de chronisch zieke Lies als cadeau gekregen’, meldde Jeroen Pauw gisteravond in zijn late night programma. De Patiëntenfederatie gaf Marijnissen en zes andere Kamerleden patiënten met uiteenlopende chronische ziekten ‘cadeau’. De bedoeling is dat het Kamerlid en de patiënt een jaar lang ‘geregeld contact met elkaar hebben’, blijkt uit een persbericht van de federatie. De patiënten kunnen daarbij aan hun Kamerlid vertellen wat er voor hen belangrijk is, of dat nou een probleem met een duur geneesmiddel is of het gebrek aan aandacht voor de omgeving van patiënten.

Beleid wat aansluit bij de patiënt
Maar het échte doel is natuurlijk dat Kamerleden de patiënt niet uit het oog verliezen. Dat ze op de hoogte blijven van wat er speelt onder patiënten en, zoals Lies het zelf bij Pauw zei: ‘Dat ik mijn kant van het verhaal kan laten zien.’ Marijnissen liet weten erg blij te zijn met haar cadeau: ‘Wat is er nou beter voor een volksvertegenwoordiger dan omgaan en praten met mensen die met zorg te maken krijgen?’ Het Kamerlid weet daardoor wat de patiënt bezighoudt en kan zo beleid maken dat daar beter op aansluit.
Het idee is goed, want wie weet er nou beter wat een patiënt nodig heeft dan de patiënten? En zeker voor de nieuwe Kamerleden, die nog niet helemaal zijn ingeburgerd in de zorg, kan het geen kwaad om van een patiënt te horen wat er speelt. Maar tegelijkertijd moeten de volksvertegenwoordigers juist de ‘harde kant’ van de zorg niet uit het oog verliezen. De cijfertjes, contractering met zorgverzekeraars, dat is wat de zorg óók is en waarvoor de Kamerleden ook zijn aangesteld.

Persoonlijke casussen
En is het ook niet een beetje betuttelend? De mailboxen van Kamerleden zitten bomvol met berichten van patiënten die vragen stellen over het beleid, klagen over de gang van zaken in de praktijk en hun verhaal kwijt willen bij de mensen die het beleid kunnen veranderen. Wie wel eens op de site van het ministerie van VWS kijkt, weet dat Kamerleden regelmatig vragen stellen over persoonlijke casussen. ‘Kamervragen over mevrouw Bakker, die problemen heeft met haar pgb’, of ‘Kamervragen over meneer Jansen, die geen koekje meer bij de koffie krijgt in zijn verzorgingshuis’. Op Twitter retweeten ze bijna dagelijks berichten van patiënten, of die nou tevreden zijn of niet, of reageren ze op de berichten die ze van hen krijgen. 

Dus blijft de vraag: wat is het nut van deze aanpak? Gaat het verschil maken in het werk van de volksvertegenwoordigers? Ik denk het niet. Een kleine voorspelling: over een jaar zijn de poppen verdwenen onder een laag jassen, sjaals en mutsen. Handig, zo’n extra poppenkapstok.

1 REACTIE

  1. Die Kamervragen over bepaalde persoonlijke problemen zouden te verdedigen zijn als ze exemplarisch zijn voor structurele beleidstekortkomingen. De vraag is echter of ze dat (allemaal) zijn, of dat de Kamerleden toch door de bomen het bos niet meer zijn gaan zien en zich daarom maar met simpelere persoonlijke problemen gaan bezighouden.
    Dat zou heel ernstig zijn. En tegelijkertijd onbegrijpelijk. Toen ik begin 2012 leerde van de motie-Smilde c.s. van eind 2011 inzake Uitkomstfinanciering, te realiseren per uiterlijk 2020 en zo mogelijk eerder, was ik dolenthousiast. Wat dát zou precies gaan realiseren wat de zorg nodig had:
    * veel minder benodigde structuur- en procesregels voor de zorgaanbieders want afgerekend gaan worden op de resultaten;
    * een veel beter inzicht voor patiënten wie de goede zorgaanbieders zijn;
    * een veel beter inzicht voor de zorginkopers (verzekeraars en overheid) wie met behoud van kwaliteit de voordelige zorgaanbieders zijn.
    Je zou dus denken dat de Tweede Kamer jaarlijks een voortgangsrapportage zou verlangen van het MinVWS inzake de Uitkomstfinanciering. Maar weinig of niets daarvan, ondanks dat de motie bijna unaniem was aangenomen. Zie voor meer informatie https://gezondezorg.org/uitkomstfinanciering.

Geef uw reactie

Om te kunnen reageren moet u ingelogd zijn. Heeft u nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.