De ambulance, direct gebeld door een behulpzame omstander, arriveert in no time en brengt ons naar het Duitse Ziekenhuis. ‘Very good hospital’ verzekert men ons.

De binnenkomst verloopt hectisch. Een handvol keurige vrouwen in zwarte broek en dito colbert, maar met een uiterst beperkte talenkennis. Moeder krijgt een pijnstillende injectie en wordt in een ruimte achter een gordijn geparkeerd. Dan duikt er een perfect Duits sprekende dame op en even later een soort EHBO-dokter met een redelijk woordje Engels. Ze rekenen mij voor dat de ‘schade’ tot nu toe 540 Turkse Lira bedraagt – pakweg 270 euro – en vragen om een garantie per fax van de verzekering. Ik dus de alarmcentrale EuroCross van Zilveren Kruis gebeld. Die zegt de betreffende private kliniek in ieder geval te kennen, maar suggereert dat we eerst uitvinden wat er aan de hand is. Ik stel het ziekenhuis gerust met een borg van 1000 TL per creditcard, en meteen wordt mijn moeder naar de X-ray gebracht. Als mijn vriendin Ekim en haar vader even later ook arriveren heeft de orthodepeed de diagnose al gesteld: intertrochantric femur fracture ofwel een breuk in het bovenste deel van het dijbeen. ‘Zo snel mogelijk hier opereren,’ stelt de arts. ‘Ik raad terugvliegen naar Nederland ten sterkste af.’ Als ik hem zeg dat ik dit met de verzekering zal bespreken, lijkt hij enigszins gepikeerd. Denken ze het ginds soms beter te weten?

‘Onze medische staf gaat het bekijken’, reageert de juffrouw van EuroCross. ‘U hoort zo snel mogelijk van ons.’

Door: Walter van Hulst

Reageer op deze bijdrage