Sinds 2010 is er een integraal tarief voor alle zorg die verschillende zorgaanbieders rond een bepaalde chronische aandoening leveren, de zogenaamde ketenzorg. Het doel daarvan was om de kwaliteit te verhogen en betere zorg te leveren aan chronisch patiënten. Zorggroepen die ketenzorg leveren, zijn steeds beter georganiseerd, blijkt uit de marktscan. Ook is er meer transparantie over de geleverde kwaliteit, zodat verzekeraars en patiënten kunnen vergelijken. Tussen ketens onderling zijn daarin nog wel grote verschillen.
Integrale tarief
Bij de introductie van het integrale tarief voor ketenzorg was de verwachting dat dit op termijn ook een kostenbesparing zou opleveren. Immers, als partijen in de eerste lijn beter samenwerken, dan is minder zorg in de duurdere tweede lijn nodig. De gemiddelde zorgkosten per patiënt zijn ongeveer hetzelfde gebleven. Wel is te zien dat er minder patiënten met een chronische ziekte naar het ziekenhuis hoeven.
Dubbelop declareren
Het ketentarief staat los van de bekostiging die bijvoorbeeld huisartsen nu al krijgen. Zij mogen niet dubbelop declareren. Om het risico daarop onder meer te ondervangen, is de NZa van plan om patiëntcontacten in de registratie van de zorggroepen zichtbaar te maken, zodat transparant is welke patiëntcontacten onderdeel van ketenzorg zijn en welke niet.
Sinds 2009 is het aantal zorggroepen ruim verdubbeld. In 2012 was meer dan 80 procent van de huisartsenpraktijken aangesloten bij een integraal ketenzorgprogramma voor DM2.
Als je niet goed meet, dan blijf je blind.
Zo is bij patienten met DM2 over de periode 2007 – 2013 een substantiele daling van het percentage in de tweede lijn te zien.
Als je vervolgens de totale kosten van zorg linkt aan het verschijnsel ketenzorg, dan zul je nooit een effect zien.
Vraag is dan willen we het niet zien of kunnen we het niet zien?
Het is toch fantastisch dat de zorgkwaliteit toeneemt, de keten beter georganiseerd is en de kosten over een aantal jaren in de hand zijn gehouden, waar elders in de zorg kostenstijging normaal is. Er wordt zo te veel naar absolute getallen gekeken en te weinig naar de relatieve voordelen!
Grapje van de NZa.
Het is natuurlijk heel lastig om een kostenbesparing in de Tweede Lijn te realiseren als deze budgettair is dichtgetimmerd met allerlei akkoorden en convenanten op hoofdlijnen; x % stijging ex inflatie gegarandeerd. En heb je een daling, dan krijg je die achteraf gecorrigeerd. Geen wonder dat er van een afname in kosten in de Tweede Lijn niets te zien is. Alleen de NZa verbaast zich erover.
Was de NZa geen partij in die Herenakkoorden op Hoofdlijnen? Ook niet op afstand? De Minister beslist toch uiteindelijk?
Wordt hier langs elkaar heen gewerkt of zien we het allemaal verkeerd?