Bij alle perikelen rond de verkoop van het Slotervaartziekenhuis valt op dat de waarde van het vastgoed van doorslaggevend belang is. ‘Het onroerend goed is waard wat het waard is’, aldus bestuursvoorzitter Kiemel. En dat bleek een struikelblok voor de spraakmakende overname door twee woningcorporaties en zorginstelling Cordaan. Bij nader inzien achtte men de overnamekosten te hoog om rendabel terug te kunnen verdienen. Daarbij speelde het beschikbare budget ook een belangrijke rol.

Kerncompetenties

Denken in termen van waarde van vastgoed en beschikbare budgetten is begrijpelijk, maar wel ‘oud denken’. De concurrentiestrijd in de zorgmarkt wordt uiteindelijk gewonnen door de zorgaanbieder die, per geïnvesteerde euro, én de beste gezondheidsresultaten behaalt én de hoogste klantwaardering krijgt voor bejegening, informatie en service. Om dat te bereiken moet je keuzes maken. Je kunt niet excelleren in alle aandoeningen. Zorgaanbieders die alles aan iedereen willen blijven bieden, die gaan op den duur ten onder. Hoe waardevol hun vastgoed ook is. Om keuzes te maken is dan ook niet het materiële, maar het immateriële bezit doorslaggevend. In het bedrijfsleven spreekt men van kerncompetenties. Die zitten in de expertise en vaardigheden van medewerkers en organisatie en zijn moeilijk kopieerbaar. Die kerncompetenties worden gebruikt om op een onderscheidende manier waarde te creëren voor klanten.

Overlevingskracht

De overlevingskracht van het Slotervaartziekenhuis zit dan ook niet in de waarde van het ziekenhuis, maar in haar kerncompetenties. Het is aan het bestuur, de zorgprofessionals en de nieuwe eigenaar om die onderscheidende kracht te (her)ontdekken. En om vervolgens scherpe keuzes te maken wat betreft positionering en zorgaanbod.