Zorgprofessionals zijn enthousiast zijn over het ideaal van zelfredzaamheid. Dat is het eerste dat opvalt in de tussenrapportage Een mooie gedachte, wat professionals denken over zelfredzaamheid en vervolgens niet doen, die de UvH en de UvA deze zomer presenteerden. Zelfredzaamheid zou cliënten stimuleren tot persoonlijke groei en creativiteit. Hulpverleners zien zichzelf als passanten in het leven van hulpbehoevende burgers. Ze moeten tijdelijk inspringen om het sociale netwerk van burgers te mobiliseren. Als de zorgzaamheid van buren, vrienden en familie is gemobiliseerd, trekken zij zich terug.

Grenzen van zelfredzaamheid
Dat is althans het ideaal. De werkelijkheid is anders. In de praktijk blijkt het niet zo makkelijk om een beroep te doen op het sociale netwerk van zorgvragers. In negentig procent van de gevallen lukt dat de zorgprofessionals zelfs niet. Dit komt onder meer doordat de aard van de relaties het niet toestaat om een extra beroep te doen op hulp. ‘Contact met buren is vaak vrij oppervlakkig’, zegt onderzoeker Thomas Kampen (UvH) in een interview dat net is verschenen in Zorgvisie Magazine. ‘Soms is er één buurvrouw met wie nog wel contact is. Maar die relatie willen ze niet belasten met een extra hulpvraag. Goede relaties met buren gedijen juist bij luchtigheid.’

Transitie langdurige zorg
Het artikel ‘De grenzen van zelfredzaamheid’ is onderdeel van de Zorgvisie Focus over de transitie van de langdurige zorg. De andere artikelen gaan over de veelheid aan rechtszaken in de Wmo en experts duiden de veranderingen bij de zorginkoop Wmo.

Transitie langdurige zorg
De AWBZ gaat in delen over naar de Wmo en de Zorgverzekeringswet. Ook de Participatiewet en de Wet jeugdzorg worden gedecentraliseerd. Hoe verloopt deze enorme stelselwijziging?
Bekijk het dossier