Subsidie
Huisartsen en apothekers kregen daar tot 1 maart subsidie voor. Ziekenhuizen niet. Huisartsen kregen 3000 euro, plus 1 euro per ingeschreven patiënt. Apothekers kregen 5000 euro.
57 procent
Er zijn 3561 zorgaanbieders aangesloten op het landelijk EPD, dat is 57 procent van het totaal. Van de 1644 apothekers is 83 procent aangesloten. Van de 1789 huisartsenpraktijken is 44 procent aangesloten, van de 112 huisartsenposten 88 procent. Veel minder ziekenhuizen hebben aansluiting gezocht: 18 procent. Eerstelijnsaanbieders kregen subsidie als ze zich aanmeldden. Op dit moment zijn de medicatie- en waarneemgegevens van bijna 8,5 miljoen Nederlanders via het landelijk EPD opvraagbaar. Dit komt overeen met 11,7 miljoen dossiers.
Het debat over het EPD in de Eerste Kamer is vorig week op verzoek van de minister geschorst en verzet naar 29 maart. Minister Schippers stuurde gisteravond een brief met antwoorden op vragen aan de Eerste Kamerleden. Schippers stelt dat het landelijk EPD de zorg beter en efficiënter maakt. De kwaliteit en patiëntveiligheid zouden erdoor toenemen.
Zwaar overtrokken
Luc de Witte, bijzonder hoogleraar technologie in de zorg aan de Universiteit Maastricht, vindt het idee dat de landelijke regeling leidt tot grotere patiëntveiligheid zwaar overtrokken. “Dit is twijfelachtig, want nergens is het wetenschappelijk onderbouwd. Ik ben altijd sceptisch geweest over de landelijke infrastructuur. Die is veel te complex en heeft voor de dagelijkse gezondheidszorg weinig meerwaarde. Hoe vaak komt het nu voor dat je in Groningen de gegevens nodig hebt van iemand uit Maastricht? In acute situaties moet je snel handelen. Dan is er weinig tijd om een EPD in te zien. Zonde van de investering in geld, maar vooral ook van de energie van alle betrokkenen. Onder professionals is weinig enthousiasme voor het landelijk EPD. Je moet zien dat je werk er morgen beter door wordt. Dat is op dit moment niet zo. Waar het goed gaat, is bij huisartsenposten en apothekers. Natuurlijk is het handig dat waarnemers dossiers kunnen inzien. Je ziet dan ook dat dit zich regionaal vanzelf regelt. De discussie over veiligheid wordt niet zuiver gevoerd. Diep in de kern is dit een machtskwestie. Zorgprofessionals zijn niet bereid om de zeggenschap over het dossier over te dragen aan de patiënt. Het is toch volkomen Middeleeuws om te discussiëren over de vraag of een patiënt zijn eigen dossier wel mag inzien?” (Zorgvisie-Carina van Aartsen)
Op een stick o.i.d. kun je de gegevens beveiligen met een wachtwoord. Bij een zorgbezoek kun jezelf dan de gegevens ontsluiten. Daarmee is ook gewaarborgd dat bij verlies je gegevens niet direct op straat liggen. Maar wat in een acute situatie als je wel de stick o.i.d. bij je hebt maar niet kunt ontsluiten. Belangrijk zijn dan b.v. allergie en medicatie gegevens. Toch maar een chip implanteren?
wat is er toch op tegen dat iedereen een usb-stick in bezit krijgt met daarop alle eigen gegeven?
Hier in Frankrijk is er in de verste verte nog geen sprake van een electronisch patientendossier. Toch lijkt men volwassener met de zaak om te gaan. Moet ik naar een specialist of zijn er omgekeerd gegevens in het ziekenhuis verzameld die nuttig zijn voor mijn huisarts dankrijg ik gewoon het dossier mee. Als patient is men er op gericht dat dit goed op de juiste plekken onder de aandacht wordt gebracht. Dat je het dossier niet in zou kunnen zien is iets waar men vremd tegen aan kijkt.