NPCF opende het meldpunt met het nationaal Ouderenfonds en in samenwerking met ouderenkoepel CSO, om ervaringen te verzamelen en eventuele knelpunten in beeld te brengen.
Bezorgd
Wilna Wind, directeur van patiëntenfederatie NPCF, maakt zich zorgen en vindt dat staatssecretaris Martin van Rijn van VWS moet doen wat hij kan om de overgang met de betrokken organisaties gecoördineerd te laten verlopen. ‘Mensen ervaren verdriet en ongemak en mijn beeld is dat er te weinig wordt gedaan om dat te voorkomen’, zegt Wind. ‘Daarnaast zie ik onvoldoende samenwerking tussen de partijen die deze overgang moeten regelen.’
Oproep aan Van Rijn
Wind wil dat Van Rijn centraal toezicht gaat organiseren voor de verhuizingen en pleit voor een orgaan met toezichthoudende deskundigen. ‘We zien nu het resultaat van de afspraken die twee jaar geleden werden vastgelegd in het Kunduz akkoord. Ik maak me grote zorgen als ik dit zie; afstemming tussen zorgverzekeraars en instellingen schiet te kort, het is onduidelijk hoe de zorgkantoren zorg inkopen, de menselijke benadering blijkt nogal eens onvoldoende. En als ik dan denk aan alle veranderingen die nog komen gaan, houd ik mijn hart vast’, aldus Wind.
Reactie VWS
Staatssecretaris Martin van Rijn van VWS reageert met steun op het meldpunt van patiëntenfederatie NPCF en neemt de meldingen zeer serieus. ‘Vorige week heb ik met alle betrokken partijen, waaronder ActiZ en de NPCF, afgesproken dat de belangen van de cliënt altijd het uitgangspunt vormen van de transitie van de langdurige zorg. Dat geldt ook bij deze verhuizingen. Als iemand graag bij zijn buurman in de buurt wil blijven wonen, moet dat kunnen. Ouderen die nu in een instelling wonen, houden het recht op verblijf in een instelling. Niemand komt op straat te staan’, zegt Van Rijn.
Slechte ervaringen
Veel mensen die hun ervaring bij het meldpunt hebben gedeeld, willen dat er beter wordt geluisterd naar hun wensen. Een 86-jarige vrouw die moet verhuizen meldt dat ze zo graag bij dezelfde mensen op de gang wil komen te wonen, omdat ze het goed met elkaar kunnen vinden. Het antwoord was dat daar geen afspraken over gemaakt konden worden. Jan Romme van het Nationaal Ouderenfonds is geschrokken. ‘Ik had de indruk dat het toch allemaal zorgvuldiger ging. We kregen vooral meldingen van familieleden of naasten, dus van de grote groep ouderen die niemand heeft om voor hen te spreken weten we niet eens hoe het hen vergaat.’
FNV
Ook Abvokabo FNV maakt zich zorgen en vindt het schokkend dat ouderen in hun laatste dagen nog gedwongen moeten verhuizen. ‘Dit is een belangrijke reden waarom wij vorig jaar wilden door onderhandelen over het zorgakkoord. Het kan niet zo zijn dat de verzorgingshuizen worden gesloten en ouderen langer thuis moeten blijven wonen, maar er tegelijkertijd óók enorm bezuinigd wordt op de thuiszorg’, zegt Corrie van Brenk, voorzitter van FNV. ‘Met de gedwongen verhuizingen van ouderen en het sluiten van de verzorgingshuizen gaan ook tienduizenden banen verloren.’
In debat
Op zaterdag 12 april gaan delegaties van zorgmedewerkers met Tweede Kamerleden in debat over de wetsbehandeling van de nieuwe wet maatschappelijke ondersteuning. Op donderdag 17 april organiseren zorgmedewerkers een landelijke actiedag voor goede zorg en een goede cao.
Moeten de ouderen nu maar bij kinderen, buren of kennissen in gaan wonen?? Zoveel huizen zijn er niet om nu al die mensen te voorzien van onderdak en daarnaast nog de zorg te verlenen die zij nodig hebben. Al die mensen die nu in verzorgingshuizen zitten en eruit moeten is een regelrechte ‘veilige euthenasie’ . Door wie worden die mensen opgevangen?? Wie luistert naar hen?? Er wordt al niet geluisterd naar het stemvee laat staan dat we gaan luisteren naar ouden van dagen.
Het lastige aan een dergelijke transitie is dat het nooit helemaal te voorkomen is dat mensen hier last van krijgen. Ik zie zorgorganisaties zo zorgvuldig mogelijk proberen om te gaan met deze vraagstukken en in goed overleg met ouderen proberen keuzes te maken. Maar ook gedwongen worden om vanuit bezuinigingen en bedrijfsvoering sneller stappen te zetten. Ik zie ook medewerkers in zorgorganisaties moeite hebben met deze processen. En ouderen die logischerwijs moeite hebben met deze veranderingen. De kunst is om de pijn met elkaar te delen in plaats de vinger te wijzen.
Er wordt over ons, voor ons, maar zonder ons beslist.
Ouderen zonder kinderen zijn helemaal de dupe.
Niemand komt voor ze op.
Clara
Lastig punt. Zorgbestuurders moeten deze transitie niet alleen moeten willen (en mogen) uitvogelen en (juist) geen besluiten nemen buiten het formele kader. Focus op ambulante zorg voor alle ZZP’s en regel dit juridisch goed af (risicospreiding). Wonen en Service moet ook gewaarborgd blijven, maar kan alleen vanuit een private hoedanigheid. Wanneer hier geen duidelijke juridische scheiding in wordt aangebracht en bijbehorend businessmodellen blijft de organisatie gevangen in de transitie (”met ene been in oude systeem, en het andere been in het nieuwe”). En dat is niet in het belang van de burger, de medewerker en de samenleving. Wanneer de zorgondernemer eerlijk is in haar juridische (on)mogelijkheden ten aanzien van de transitie, ontstaat er legitimatie om nieuwe plannen voor te leggen aan gemeenten, woningbouwverenigingen, investeerders en zorgverzekeraars. Initiatief moet vanuit zorgaanbieder komen, echter stakeholders zouden daartoe ook met een vraag kunnen komen…
Volg onze netwerkvisie en lees ons transitiedraaiboek wonenvanzorgonderscheiden of vraag vrijblijvend een rondetafelgesprek aan met ons college van deskundigen ((semi)publieke en private ondernemers) via http://www.stichtingbim.nl. Voor uw informatie; onze stichting is bekend bij landelijke stakeholders als VNG, NZA, VWS, Inspectie, zorgverzekeraars en volgt onze publicaties en wervingskracht met grote interesse! Wij informeren stakeholders structureel over vorderingen en ontwikkelingen in het werkveld.